Γράφει ο Y Factor
Μπορείς να βοηθήσεις κάποιον μέχρι το σημείο που θέλει αυτός να βοηθηθεί και μέχρι εκεί που μπορεί να δεχτεί τη βοήθεια.
Ένας σοφός της Ανατολής είπε “Δεν μπορείτε να μιλήσετε για ωκεανό σε ένα βάτραχο του πηγαδιού. Ο ορίζοντάς του είναι πολύ περιορισμένος”.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις πραγματικά με κάποιον άλλο, πρέπει να υπάρχει το κοινό έδαφος. Πολλές φορές απογοητευόμαστε ακόμα και από κοντινούς μας ανθρώπους που –κατ’ εμάς– δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε.
Ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί, εργαζόμαστε μαζί, έχουμε κοινές απόψεις αλλά αποτυγχάνουν σε κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις, αυτές που πραγματικά μετράνε, να μπούνε στη θέση μας όπως θα περιμέναμε. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι δεν το κάνει από κακία ή από ανικανότητα, και έξυπνος είναι και αντίληψη έχει, απλά δεν μπορεί. Το ίδιο κανάλι επικοινωνίας, ο λόγος, οι ίδιες κοινωνικές επιταγές ηθικής και έκφρασης ισχύουν και για τα δύο μέρη αλλά με κάποιο τρόπο χάνεται η ουσία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε για να μιλήσουνε και όχι για να καταλάβουνε. Ακόμα όμως και να καταλάβουνε, ακόμα και να εκφράσουνε όσο πιο αντικειμενικά μπορούνε την προσωπική τους άποψη, μπορεί να μην είναι αυτό που ο άλλος χρειάζεται. Όταν κάποιος ζητάει συμβουλή, δε ζητάει την αλήθεια μας. Ζητάει δύο πράγματα: αυτό που του λείπει και αυτό που μπορεί σύμφωνα με τις δικές του απόψεις, τα δικά του γνωρίσματα, τις δικές του καταβολές και βιώματα να σηκώσει. Δε ζητάει το δύσκολο, το δύσκολο το ξέρει, ζητάει συνένοχο σε αυτό που θέλει να κάνει και όχι αυτό που ξέρει ότι είναι σωστό να πράξει. Σε τελική ανάλυση, παίρνει αυτό που επιθυμεί να πάρει και όχι αυτό που του δίνεται. Προτιμά το ψέμα του από μια άλλη, άβολη αλήθεια.
Είναι όμως ψέμα κάτι τέτοιο; Αν κάποιος λέει ψέματα στον εαυτό του λέει πραγματικά ψέματα; Υπάρχουν ψέματα και «ψέματα». Υπάρχουν τα ψέματα με την έννοια της αποφυγής της αλήθειας που ξέρουμε και τα «ψέματα» που μας βοηθάνε να προχωρήσουμε. Αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να κρυφτείς από κάποια πράγματα. Από πράγματα που έχεις κάνει, που έχεις δεχτεί, που έπρεπε να πεις αλλά δεν είπες, από αυτά που είπες αλλά δεν έπρεπε να πεις, από εκείνα που δεν έκανες ποτέ.
Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη μάχη του ανθρώπου προς την ηρεμία. Το να μπορέσει να αναγνωρίσει τα λάθη που θεωρεί ότι εκανε και να μπορέσει να τα αφήσει πίσω. Αυτή η ικανότητα του εγκεφάλου να γυρνάει το χρόνο πίσω και να ξαναζεί από την αρχή τα λάθη και τα συναισθήματα του τότε, ενισχυόμενα με την εμπειρία του τώρα, πολλαπλασιάζουν τον πόνο της τότε επιλογής. Κατηγορούμε τον εαυτό μας με το μυαλό του παρόντος επιλογές που κάναμε στο παρελθόν χωρίς την αυτή εμπειρία. Δημιουργούμε μόνοι μας το φαύλο κύκλο, μπαίνουμε μέσα και βασανιζόμαστε μόνοι μας.
Σπάμε τον εαυτό μας και φορτώνουμε τους ώμους μας με ένα βάρος που δεν μπορεί να αντισταθμιστεί. Ούτε από εμάς ούτε από κανέναν άλλο. Δημιουργούμε το αδιεξόδο και ψάχνουμε κάποιον να μπορέσει να κολλήσει τα κομμάτια που εμείς σπάσαμε. Κανένας όμως δεν έχει την θαυματουργή κόλλα εκτός από εμάς τους ίδιους.
Κάποιοι λένε ότι για τον καθένα υπάρχει το άλλο του μισό, αυτό που τον συμπληρώνει. Άλλοι λένε επίσης ότι για να μπορέσεις να βρεις τον άνθρωπό σου πρέπει πρώτα εσύ να είσαι ολόκληρος. Κάποιοι άλλοι ότι ο δρόμος είναι εν τέλει μοναχικός.
Ο κόσμος πάντα θα λέει και οι γνώμες είναι σαν τις κ*λοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μια και όλοι ξέρουν τί βγαίνει από μέσα. Ο καθένας ξέρει ποιό είναι το καλύτερο για αυτόν. Αυτό που μένει είναι η απόφαση.
Other Articles
