Μόνο αν αλλάξει η ματιά μας θα αλλάξει και ο κόσμος

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Kαι όμως Υπάρχει….

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι, ο Σταλίτσας…

Ετσι τον έλεγε η μαμά του, γιατί κάθε μέρα της στάλαζε την Αγάπη και τη γνώση του. Τι νομίζετε ότι τα παιδάκια δεν ξέρουν….Λάθος! Τα παιδάκια είναι τα μόνα που ξέρουν!

Θέλει αγνή ματιά να ‘χεις για να δεις…

Η μαμά του λοιπόν κρεμόταν απο τα χείλη του…Στάλα στάλα την πότιζε με τη δική του Αλήθεια…τη μόνη μεγάλη Αλήθεια…

Μια μέρα ο Σταλίτσας ήρθε απο το σχολείο με κλάματα.

– Είστε όλοι ψεύτες…ψεύτες…αθλιοι ψεύτες…Μου σκοτώσατε την κυρα Φαντασία, έλεγε με σταλίτσες…ποτάμια να τρεχουν τα δάκρυα.

– Γιατί Καταρράκτη μου, ρώτησε η μαμά του, πλημμυρισμένη….

– Μαμά τόσα χρόνια, 8 ολόκληρα χρόνια, με αφήνεις να πιστεύω στον Αι-Βασίλη, να γεμίζω το ποτηράκι του με γάλα καθε Χριστούγεννα, να μην τρώω τα κουλουράκια που τόσο λιγουρεύομαι, μόνο και μόνο για να τα χαρίσω στον παππούλη, και εσύ γελάς πίσω απο την πλάτη μου, γιατί απλά ο Αι- παππούλης …δεν υπάρχει. Μου τα είπε όλα η αδερφή μου, γιατί δεν την αφησες να πάει στο πάρτυ.

Εσύ μου φέρνεις τα δώρα, γι΄αυτό όταν του ζήτησα ένα διαστημόπλοιο, μου φερες ένα lego, λες και εγώ χωράω μες το lego… Εσύ μου κατέστρεψες την φαντασία μου, την πίστη μου στην Αλήθεια σου…

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σε πιστέψω ξανά…. Να μου πεις την αλήθεια… Πρόσεξε όμως Μόνο την Αλήθεια!

Η μαμά καθηλωμένη, δεν ήξερε τι να απαντήσει, πώς να γκρεμίσει το παιδικό όνειρο …μα αποφάσισε ότι μόνο η δυναμη της αλήθειας μπορεί να ξεπλύνει το ψέμα.

– Παλικάρι μου, του είπε, μεγάλωσες…μεσα σε λίγα λεπτά, πόσο μεγάλωσες…Ακου λοιπόν την δική μου, Μοναδική μου Αλήθεια…

Ηταν κάποτε πριν πολλά, πολλά χρόνια σε μια μακρινή χιονισμένη χώρα ένας πραγματικός Ανθρωπος, που τον λέγανε Βασίλη. Αυτός δεν είχε δικά του παιδάκια, επειδή όμως λάτρευε τα παιδιά όλου του κόσμου, κάθε Χριστούγεννα, έπαιρνε έναν μεγάαααααλο σακο και τον γέμιζε με παιχνίδια. Επαιρνε μαζί του και τα νανάκια του, τα ξωτικά του – ετσι τα έλεγε – γιατί είχαν μαγικά χεράκια, για να φτιάχνουν τα μαγικά παιχνιδάκια και γύριζε όλα τα χωριά χαρίζοντας δωράκια.

Πέρασαν χρόνια ο Βασίλης ταξίδεψε στον ουρανό, όμως οι μεγάλοι Ανθρωποι ποτέ δεν πεθαίνουν μέσα μας…Μας παραδίδουν την έμπνευση να συνεχίσουμε το έργο τους, μας φωτίζουν με την ψυχή τους.

Έτσι κι εμείς οι γονείς, μόλις αποκτάμε ένα μωράκι, γεμίζουμε τον σάκο μας με Αγάπη και μπαίνουμε μέσα για να ταξιδέψουμε μαζι του στη Ζωή…

Όταν έρχονται λοιπόν τα Χριστούγεννα το πνεύμα του Αι Βασίλη μας εμπνέει…μας υπενθυμίζει τι σημαίνει δόσιμο…δόσιμο χωρίς ανταλλάγματα. Όπως ο Χριστός μας χάρισε την ίδια του τη ζωή…χωρίς να ζητήσει τίποτα…Μόνο απο Αγάπη.

Δεν σου είπα ψέματα λοιπόν ψυχή μου, γιατί και εγώ ακόμα στην Αγάπη πιστεύω…Και ας λένε ολοι ότι τίποτα δεν υπάρχει…Αφού το πιστεύω …
Υπάρχει!

Μην με μαλώνεις…

Άσε ελευθερη την κυρα Φαντασία

μέσα σου να καλπάσει

τον Αγιο Ανθρωπο να σου γεννήσει

Άσε και εμένα …μέσα απο τα μάτια σου

Ομορφότερο να βλέπω τον κόσμο

Μόνο αν αλλάξει η ματιά μας…θα αλλάξει και ο κόσμος….

  Ας γεμίσει επιτέλους η πλάση Αγιο Βασιλάκια που να μοιράζουν σταλίτσες….

Και έχουμε όλοι μας τόση ανάγκη… απο σταλίτσες Αγάπης…

LoveLetters