Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα
Μόλις σε είδα είπα να μπω στη ζωή σου.
Να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξουμε μαζί.
Αλλά μου έκλεισες την πόρτα κατάμουτρα!
Μου πλήγωσες τα φτερά και τώρα πια δεν πετάω.
Στη γη βαδίζω μελαγχολικά, όμως κακία δεν σου κρατάω.
Ας είσαι πάντα καλά και ξέρεις γιατί;
Γιατί μου έδωσες το πιο πολύτιμο το πιο ακριβό και το πιο σπουδαίο μάθημα στον κόσμο.
Να αγαπώ μόνο αυτούς που με αγαπάνε και να πιστεύω πάντα εκείνους που με πιστεύουν!
Παλιά έδινα και ποτέ δεν έφτανε.
Μίλαγα αλλά δεν ακουγόμουν.
‘Ωσπου άλλαξα ματιά.
Μηδένησα το κοντέρ μου και ξεκίνησα απ την αρχή.
Σε άφησα πίσω μου ελπίζοντας να μην ξαναβρώ ποτέ κάποιον σαν και σένα μπροστά μου..
Να γιατρέψω τα φτερά μου.
Να κερδίσω ουρανούς.
Να αποκτήσω πέλαγα.
Και ελπίζω πως αυτή η μέρα δεν θα αργήσει γιατί το αξίζω!
Γιατί δεν έκλεψα δεν είπα ψέματα δεν πλήγωσα!
Πάντα με το χαμόγελο.
Με την καλοκαρδία και την αφέλεια..
Γιατί το μόνο έγκλημα που έκανα ήταν ότι σε αγάπησα και ήλπιζα να με αγαπάς το ίδιο!
Ότι σου άπλωσα το χέρι άδολα και συ το άφησες ξερό κρύο και άδειο.
Ιδού η τιμωρία μου, ιδού και η ελπίς μου!
