Γράφει η Katmilamila
Πιστεύω μόνο στην επιθυμία και ποτέ στην ανάγκη. Να θες, να μην έχεις ανάγκη. Να θες…Να θες πολύ! Σε ένα ιδανικό σύμπαν ο άντρας που θέλω να θέλω, θέλω (τρις) να με βλέπει και να υποφέρει από ερωτικές ημικρανίες, αρρυθμίες, ανεξέλεγκτες εκκρίσεις ενδορφίνης και ωκυτοκίνης. Να παθαίνει σύνδρομα ελλειμματικής προσοχής, υπογλυκαιμικά επεισόδια,να εκρήγνυται ο εγκέφαλος του.
Έτσι απλά, να «υποφέρει» γλυκά. Γιατί έρωτας είναι αυτό. Να ταλαιπωρείται και να γουστάρει κάθε κύτταρο σου. Και ταυτόχρονα να τα παθαίνω κι εγώ. Όλα αυτά. Από επιθυμία. Ο ύψιστος ορισμός της Αμοιβαιότητας.
Θέλω να αρέσω όχι μόνο στα μάτια του, στα ζωτικά του όργανα- και δεν εννοώ μόνο τα γεννητικά-, στην καρδιά του αλλά στα πάντα του. Ας πούμε, να με ερωτευτεί και να με ζητάει ο εγκέφαλός του, τα αυτιά του, η γλώσσα του, η επιδερμίδα του, η ματιά του, η αγκαλιά του, η σκέψη του, ο καναπές του. Η Καλημέρα του, η πρώτη γουλιά του καφέ του, η πιο ηδονική ρουφηξιά του τσιγάρου του, η επιμελώς απλωμένη μπουγάδα του και η Καληνύχτα του …( Πού είσαι Τιμ Ρόμπινς;)
Ούτε Ανάγκη, Ούτε Αδιέξοδο. Απόλυτη επιλογή. Αυτό θέλω να είσαι/είμαι.
Ναι! Το να πάρεις ως τρόπαιο αυτό -ή αυτόν/ή- που θέλεις, αξίζεις, ονειρεύεσαι και να το/τον/την τοποθετήσεις περήφανα σαν καλογυαλισμένο ασημικό της μαμάς σου πάνω στο coffe table ή στο τραπεζάκι με το σεμεδάκι της γιαγιάς, είναι μία παράξενη κι επίπονη συνισταμένη υπομονής, προσπάθειας, συγκυριών, λύσσας, εμμονικής προσπάθειας, δουλειάς, τύχης, σκληρής δουλειάς- το ξαναείπα αυτό- και φυσικά Μomentum. Η σωστή στιγμή. Δεν πιστεύω ούτε στα «Τέλος Εποχής», ούτε στα Game Over. Θα το λέω μέχρι να σκάσουν και να πονάνε τα χείλη μου από τo θαλασσινό αλάτι της βουτιάς , από την φλυαρία ή από τα φιλιά. Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτό το παιχνίδι ζωής. Είναι για όσες ζωές αντέχεις.
Πιστεύω,-και καλά θα κάνετε να το πιστέψετε κι εσείς- πως η ζωή πάντα σε κερνάει ένα γενναίο κομμάτι τούρτας με τη γεύση που αξίζεις. Aπό το Κάρμα και τις ανοιχτές παρτίδες μαζί του- δεν ξεφεύγει κανείς. Υπάρχει συμπαντική ισορροπία. Ο,τι σου στερεί ο χρόνος στο χαρίζει η εμπειρία.
Κι αν έχεις περάσει και τα δεύτερα -άντα ξέρεις πλέον κι από «καιρικά φαινόμενα». Βλέπεις πότε μαζεύονται τα …σύννεφα, αναγνωρίζεις τις …καταιγίδες, προετοιμάζεσαι για τις …τρικυμίες, γαληνεύεις στη …μπουνάτσα και γουργουρίζεις σαν ευτυχισμένη γάτα στις λιακάδες. Ειδικά τις αιώνιες λιακάδες των (σπάνιων) καθαρών μυαλών.
Συνήθιζα να πιστεύω πως το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήξεις μόνος. Δεν είναι αλήθεια. Το παίρνω πίσω μετ’ επιτάσεως! Το χειρότερο -μάλλον-πράγμα στη ζωή είναι να καταλήξεις με ανθρώπους που σου κλείνουν τα μάτια στον ανοιχτό ορίζοντα και σε κάνουν να αισθάνεσαι ανεπαρκής και μίζερος. Κι αυτό αφορά τους πάντες. Φίλες, συντρόφους, συζύγους, αδέλφια, περίπου boyfriends, συνεργάτες, γνωστούς, οικογενειακούς γνωστούς, εραστές, διευθυντές, wannabe boyfriends ή απλά περαστικούς από τη μεγάλη περιπέτεια που ονομάζεται ζωή.
Αν είσαι σαν κι εμένα -και θέλεις απ τη σχέση σου να βγαίνουν σπίθες τύπου ηλεκτροσυγκολλητή- συνέχισε να διαβάζεις. Αν, όχι σ αυτό το σημείο φύγε γιατί θα σε συγχύσω παρακάτω.
«Εγώ, αγάπη μου, σε θέλω ελεύθερο. Θέλω να είμαι η συνειδητή επιλογή σου, όχι η καβάτζα σου. Ούτε το αδιέξοδό σου. Η κεκτημένη ελευθερία είναι που μας κάνει επιθυμητούς, βλέπεις. Μόνο, ως πραγματικά ελεύθερο αξίζει να σε αγαπήσω. Μόνο ως πραγματικά ελεύθερη μπορείς να με αγαπήσεις.Θέλω να βρω τις απαντήσεις μου με εσένα. Δεν θέλω να βρω τις απαντήσεις μου σε εσένα».
Θέλω να έχεις όλες τις επιλογές του πλανήτη, να μπορείς να κάνεις τα πάντα, να δοκιμάζεις τα πάντα, να πειραματίζεσαι με τα πάντα, αλλά να επιλέγεις εμένα. Να επιλέγεις εμάς.
Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στο ποια είσαι και πώς «γράφεις» μέσα του. Παίξε, λοιπόν, άφοβα και κέρδισε τον Άντρα-Έπαθλο. Κι αυτός θα σκύβει και θα σου δίνει πάντα το πιο βαθύ κι αληθινό φιλί απ΄τo πρώτο σκαλί του στο βάθρο. Κι εσύ κάθε φορά, θα διορθώνεις το κραγιόν σου και θα ξέρεις πως είσαι Απόλυτη Επιλογή και όχι Ανάγκη.
Kι η ζήλια, φυσικά, οφείλει να υπάρχει σε μία ερωτική ιστορία. Σαν παιχνίδι, σαν kinky μήνυμα, σαν θετικός τακτισμός ατελεύτητης διεκδίκησης κι επιβεβαίωσης του πόθου και της λαχτάρας. Μόνο εκείνη η ζήλια , όμως, που σαν σπίρτο θα βάζει φωτιά στα σκουπίδια της ρουτίνας. Μέχρι εκεί. Καμία ζήλια δεν θα σε προστατέψει ούτε από τους πειρασμούς ούτε από το κέρατο. Μόνο εσύ η ίδια, ίσως, και να μπορείς να το πετύχεις αυτό.
Σουλούπωσέ τον, λοιπόν, βάλτον να κουρεύεται, σέταρέ του τα ωραία του ρoύχα (αν έχεις την ανέλπιστη τύχη να τα κάνει ήδη όλα αυτά μόνος του από έμφυτη καλαισθησία, Bingo!) διεκδίκησέ τον- κάθε μέρα-, κανάκεψε τον (σαν Γκέισα αλλά και σαν μαμά), διατήρησε του όμως, την αύρα κυνηγού, φλέρταρέ τον αλλά άφησέ τον να αρέσει ελεύθερα και στις άλλες. Nα θέλεις να είναι όμορφος, ελκυστικός, sexy, ερωτεύσιμος, ετοιμοπόλεμος. Να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Και να στο πω κι αλλιώς: Ο άντρας που θα σου κόψει την ανάσα -στανταράκι- την έχει κόψει και σε άλλες πριν από σένα. Όμως, αυτό είναι το γοητευτικό. Στην τελική, ποια θέλει στο πλευρό της τον τύπο απ΄τα αζήτητα;
Το «έργο» αυτό που σου προτείνω να δεις παίζεται με πράξεις που θα τον αφήνουν με το στόμα ανοιχτό κι εσύ αξίζει να πληρώνεις ακριβό εισιτήριο μόνο για κάποιον που θεωρείς πολύτιμο. Δημοκρατία έχουμε. Άσε τις άλλες να κάνουν τη «βρωμοδουλειά»: να τον θαυμάζουν, να του κολλάνε σαν logo στιγμής, να τον λιγουρεύονται ελεύθερα.
Ο ερωτευμένος, ο ευχαριστημένος, ο κατασταλαγμένος και κυρίως ο -σίγουρος για τον εαυτό του και την επιλογή του- άντρας δεν λοξοδρομεί.Όχι γιατί δεν του περνάει απ΄το μυαλό, όχι γιατί δεν είναι player, όχι γιατί η φύση δεν τον καλεί, αλλά γιατί δεν θέλει…(Χμ, Μάλλον. ‘Ισως, Ελπίζω, δηλαδή…).
