Να με μάθεις να αγαπώ ξανά.

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Με φόβισε. Με τρόμαξε το ύψος της αγάπης.
Και είναι και αυτό…
ολοένα σε σκέφτομαι.
Και θέλω τόσα να σου πω. Είμαι δειλός. Δειλός όπως ένα φλουρί πασχαλινό. Άδειο πακέτο συναισθημάτων και με καρδιά άνθρακα.
Παρ ‘όλα αυτά, στέκομαι εδώ μπροστά σου, καταγής. Και για ακόμη μία φορά εκλιπαρώ για την αυθεντική σου αγάπη. Να με μάθεις να αγαπώ ξανά. Να δίνω αξία σε όλα τα ασήμαντα και σημαντικά θέματα της καθημερινότητας. Να μπορέσω ξανά να σηκώσω ανάστημα. Και να έρθει η στιγμή που θα με κοιτάξεις πάλι με θαυμασμό, με λατρεία, με αφοσίωση, με πίστη.
Να σηκωθώ από την λάσπη να διώξω από πάνω μου τον φόβο της αληθινής αγάπης, γιατί τώρα ξέρω καλύτερα από ποτέ. Ήρθες να με διδάξεις αληθινή αγάπη. Ήρθες για να πιστέψω ξανά στην αληθινή αγάπη.
Τώρα ξέρω. Να φωτίσω όλες τις νεκρώσιμες ακολουθίες σου, γιατί γνωρίζω πως εγώ ήμουν υπαίτιος που εσύ, στολίδι της ψυχής, έπαψες να φιλάς την αγάπη.
Σε πλήγωσα άθελά μου. Άφησέ με να σε πιάσω από το χέρι σφιχτά, όπως ποτέ άλλοτε δεν σε έχω πιάσει και να ακολουθήσουμε τον κοινό δρόμο. Τον δρόμο της ζωής μας. Να ακολουθήσω με πίστη στα συναισθήματα τον δρόμο της αυγής και να πετάξω στον ουράνιο πλέγμα των αστεριών την λάμψη. Και όλα αυτά για εσένα.
Για εσένα αγαπημένη.