Να με προσέχεις. Ξέρεις εσύ. Μόνο εσύ!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Να με προσέχεις!
Ξέρεις εσυ!
Έτσι
Έστω απο μακρια.
Μόνο εσύ μπορείς.
Το ξέρω πως πάντα είσαι εκεί.

Το ξέρω πως η σκέψη σου ταξιδεύει σε εμένα.
Το ίδιο και η δικιά μου! Το ξέρεις.
Όταν δεν είμαι καλά το νιώθεις. Όταν δεν είσαι καλά το νιώθω.
Πάντα απο μακριά αλλά πάντα μαζί!

Έτσι καταλήξαμε να νιώθουμε. Μόνο από μακριά.
Ο ένας τον άλλον.
Τι και αν δεν ακουμπάμε ο ένας τον άλλον;
Καμμιά φορά το κάνουμε και αυτό.
Βρισκόμαστε γιατί δεν αντέχεται άλλο το μακριά!

Προσέχουμε ο ένας τον άλλον.
Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Για τώρα.
Δεν ξέρω αν φτάνει.
Μπορεί και να φτάνει.

Θα δείξει.
Νομίζεις ξέρω και εγω;
Το μόνο που ξέρω είναι πως με προσέχεις και εγώ το ίδιο, από μακριά!
Δεν ξέρω πως θα αντέξω χωρίς τη σκέψη σου.
Δεν θέλω να μάθω πως είναι χωρίς αυτή.

Έστω εκείνη να με προσέχει.
Το έχω ανάγκη.
Το ίδιο και εσύ
Το θέλεις.
Κοίτα, δεν είναι υποχρεωτικό.

Χα! Νομίζουν.
Οι άλλοι.
Όχι εμείς.
Για εμάς είναι υπέροχο και αυτό.
Έστω έτσι.
Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από αυτή της σκέψης σου.

Από το να νιώθεις πως κάποιος εκεί έξω υπάρχει για σένα.
Σκέφτεται, ζει, αναπνέει για εσένα!
Γι’ αυτό σου λέω.
Να με προσέχεις!

Το κάνω και εγώ.
Θα συνεχίσω να το κάνω.
Να τρέχεις κάθε φορά που νιώθεις πως δεν είμαι καλά.
Και εγώ.
Αυτή είναι η αγάπη.

Να νιώθεις να δίνεις όλα τα σου.
Πάντα εκεί για εμένα.
Πάντα εκεί για εσένα.
Πώς να μην είμαι;
Πώς να μην είσαι;

Δεν μπορούμε να βγάλουμε τη σκέψη μας.
Είναι όπως η πείνα.
Η πείνα για φαγητό.
Μόνο που η πείνα για τη σκέψη σου είναι μεγαλύτερη.
Η τροφή της είναι πιο σημαντική.

Δεν μπορείς να ζήσεις δίχως αυτή.
Θα σε προσέχω!
Πάντα θα το κάνω.
Μην μου ζητήσεις να μην το κάνω.
Ζω με αυτό.

Να το κάνεις και εσύ.
Θα το νιώθω.
Θα σε νιώθω και θα γίνομαι καλά.
Ας είμαστε μακριά.

Μακριά μόνο τα σώματά μας.
Η καρδιά μας, η ψυχή μας είναι πάντα μαζί!
Πάντα ενωμένες!
Να με προσέχεις!

Μόνο εσύ!

LoveLetters