Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Χαλάλι όσα έδωσα, χαλάλι όσα μου πήραν, σε τούτη τη ζωή ήρθα για να ζω, να αναπνέω, να αισθάνομαι το κάθε ένα μικρό ή μεγάλο αγκάθι που μου τρυπάει το δέρμα και μπαίνει στο κορμί μου.
Να μαζεύω εμπειρίες, να γελάω γοερά, να κλαίω, να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, με τα μάτια ανοιχτά για να βάζω μες στα μάτια μου όλα τα χρώματα, τις εικόνες που περνάνε από μπροστά μου, να φτιάχνω ταινίες στο μυαλό μου με όλα εκείνα που έχω πάρει μέσα μου.
Να τις μετατρέπω σε στιγμές που μου έδωσαν χαρές, λύπες, ανάσες για να προχωράω παρακάτω, να μην ξεχνώ μα να θυμάμαι και να αναπολώ γιατί μάζεψα σταγόνες και τις έκανα θάλασσες που με βοήθησαν να κολυμπάω χωρίς να μασάω μα να σφίγγω τα δόντια και να βάζω και άλλη δύναμη για όλα εκείνα που θα έρθουν να με βρουν όμορφα ή άσχημα και να τα μετατρέπω σε μαθήματα, μαθήματα που στο τέλος μου άφησαν μια γλύκα.
Και τι σημασία έχει αν ήταν γλυκόπικρη σαν εκείνη της μαύρης σοκολάτας, κάπου έχει και μια δόση γλύκας, στο τέλος, πάντα στο τέλος.
Να το μετράς το τέλος. Ακούς;
Χαλάλι να λες.
Στο τέλος…
