Γράφει ο Βαγγέλης Φλώρος
Έχω αρχίσει να κουράζομαι φίλε μου. Είναι τόσο μεγάλη αυτή διαδρομή, με προορισμό τον ιδανικό σύντροφο, που ίσως πρέπει να αρχίσω να αναρωτιεμαι, υπάρχει όντως; Ή μήπως όχι; Μήπως όλοι οι άνθρωποι έχουμε ατέλειες; Με αυτή την σκέψη και ψάχνοντας βαθιά τον εαυτό μου, ξεκλειδώνοντας πόρτες που δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ανοίξω, αυτό που άρχισα να καταλαβενω είναι ότι έχω γνωρίσει κοπέλα τέλεια!
Αλλά μάντεψε φίλε μου, είχε ατέλειες!
Ατέλειες που στα μάτια μου ήταν πανέμορφες.
Την κοιταγα και έλεγα ότι χωρίς αυτές αυτή η κοπέλα δεν θα ήταν για εμένα!
Δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Ατέλειες στον χαρακτήρα της που αν δεν ήταν αυτές δεν θα ήταν τόσο γλυκιά. Δεν θα ήταν τόσο “αυτή”.
Δεν θα ήταν, η δικιά μου τέλεια!
Οπότε μάλλον πρέπει να αρχίσω να αγαπάω ατέλειες φίλε! Ίσως τελικά αυτό να είναι το μυστικό. Ο δρόμος για τον ιδανικό σύντροφο, να είναι στρωμένος, με ατέλειες που ταιριάζουν μόνο σε εσένα.
