Ο έρωτας δεν σβήνει. Μόνο καίγεται.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Εκεί που την ψάχνεις δεν θα την βρεις.
Δεν έφυγε, αλλά δεν έμεινε κι εκεί που την άφησες.
Παράξενο πλάσμα, δεν την όρισε ποτέ το πρέπει και η ανάγκη.
Σκληρό περίβλημα, να μην σπάει εύκολα και να προστατεύει το μέσα.
Εκείνο το μέσα, λίγοι το είδαν, λιγότεροι το άγγιξαν.
Επιλογή της.

Μην την ψάχνεις λοιπόν εκεί που νομίζεις πως την άφησες.
Τι πίστευες πως όσο εσύ ξεμάκραινες άλλο τόσο θα έφευγε κι εκείνη;
Μπα.. εκείνη έμεινε..
Έμεινε γιατί δεν είχε λόγο να φύγει.

Χίλια μέρη και άλλοι τόσοι άνθρωποι την περίμεναν να ταξιδέψει στις ζωές τους μόνο που εκείνη επέλεγε να μένει.

Μαγική λέξη η επιλογή.
Είναι από μόνη της μια ιστορία ανείπωτη.
Μια ιστορία που θα την μάθεις όταν πια θα είναι παρελθόν.
Έχει αρχή και τέλος.
Δεν είναι γενική κι αόριστη.

Επιλέγει να μείνει γιατί ξέρει πως σαν θα φύγει, πίσω της θα κάψει τις γέφυρες.
Θα χαλάσει τους δρόμους και θα διαγράψει τα μονοπάτια.
Όχι για να μην γυρίσει εκείνη.
Για να μην μπορεί κανείς να την βρει.

Δεν θα ψάξει να σε βρει ούτε κι εκείνη.
Δεν θα ψάξει όμως να σε αντικαταστήσει, ούτε και θα σε αναζητήσει σε άλλους.
Δεν ψάχνει αντικαταστάτη. Δεν γουστάρει τα υποκατάστατα.
Δεν είναι διαθέσιμη κι όταν γίνει.. τότε θα ανήκει και πάλι στον εαυτό της.

Ξέρεις γιατί;
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Γιατί δεν σε είχε ανάγκη ποτέ.
Δεν σε χρειαζόταν στην ζωή της.
Δεν σε άφησε να κατακτήσεις τον κόσμο της για να τον κάνεις καλύτερο, ευκολότερο ή ομορφότερο.
Σε άφησε να λεηλατήσεις τα πάντα της γιατί εκείνη γινόταν καλύτερη μέσα από τα μάτια σου.

Σε έκανε επιλογή της και σε ονόμασε έρωτα.
Ξόδεψε χρόνο και σου χάρισε χώρο. Πάνω από όλα, σπατάλησε το μέσα της.
Τίποτα από αυτά δεν της περίσσευαν, γι’αυτό στα έδωσε με τόση γενναιοδωρία.

Κάποτε την ρώτησες, τι σου περισσεύει να μου δώσεις;

Κι εκείνη σου παρέδωσε την αλήθεια της δεν περιμένω ποτέ να έχω περίσσευμα για να δώσω.

Κι αυτό ακριβώς έκανε.
Σου έδωσε από εκείνα που δεν της περίσσευαν. Κι αυτό την γέμιζε ακόμα περισσότερο.

Αυτό ήταν ο έρωτας για εκείνη.
Το μαζί από κάτι που δεν περίσσευε σε κανέναν από τους δυο.
Το μαζί που αφορούσε μόνο δυο.
Ο κόσμος όλος να νομίζει κι εκείνοι μόνο να ξέρουν.

Μια ένοχη συνομωσία σε έναν ήχο μυστικό, παραδομένο σε μια φωτιά που καίει.
Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ.
Στην ίδια φωτιά που θα την ακολουθήσει όταν αποφασίσει να ξεμακρύνει και να κάψει τις γέφυρες πίσω της.

Γιατί μάτια μου, η φωτιά, μόνο με φωτιά σβήνει στο τέλος!

LoveLetters