Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, γίνεται απωθημένο

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Παράξενη νύχτα η σημερινή. Νύχτα απ’ αυτές που το σκοτάδι σε κυκλώνει και συναγωνίζεται με το σκοτάδι της καρδιάς σου. Η ησυχία ηχεί εκκωφαντικά στ’ αυτιά σου. Και η ώρα δεν περνάει… Ίσως φταίει η πανσέληνος, ίσως τα τραγούδια που άκουγες λίγο πριν στο ραδιόφωνο, ίσως πάλι φταίει απλά η σκέψη σου, που ακολουθεί τη δική της διαδρομή και τρέχει πάλι σ’ εκείνον. Η μορφή του γι’ άλλη μια φορά σε στοιχειώνει.

Οι αναμνήσεις έρχονται με φόρα και κατακλύζουν το μυαλό σου. Στιγμές χαμένες στο χρόνο, μα τόσο ζωντανές ακόμα μέσα σου! Κι όλα αυτά τα «αν» που η μνήμη δε σ’ αφήνει να ξεχάσεις και γεννούν άπειρα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα και σε οδηγούν σε αδιέξοδο.

Κι η ζωή σου σε εκκρεμότητα… Σαν κάποιος να πάτησε το pause και να πάγωσε την εικόνα. Κι αυτός ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος έγινε ένα απωθημένο που σε κυριεύει.

Άτιμο πράγμα το απωθημένο! Είναι όλα αυτά που θέλεις και δε μπορείς να έχεις, συναισθήματα καταπιεσμένα, κρυφά, ανομολόγητα, όνειρα, ελπίδες κι υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν, πράγματα που ήθελες να πεις και δεν είπες, όλα όσα ήθελες να κάνεις και δεν πρόλαβες, όλα όσα δεν έζησες ή έζησες λίγο κι έμειναν μισά. Κι αυτό το λίγο έμεινε μέσα σου σαν ένας πόθος ανικανοποίητος.

Σαν ένας κύκλος που δεν έκλεισε ποτέ…
Σε καίει ακόμα αυτός ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος. Σαν ιστορία που έμεινε στη μέση και δε θα μάθουμε ποτέ το happy end. Προσπαθείς να τον ξεχάσεις μα εκείνος εμφανίζεται συνεχώς μπροστά σου και κάθε φορά που αποφασίζεις να δώσεις ένα τέλος, να βάλεις μια τελεία σ΄αυτή την ιστορία και να προχωρήσεις εκείνος βάζει ένα κόμμα και παραμένει εκεί.

Και παραμένεις κι εσύ στο παραμύθι σου, σ’ ένα παραμύθι χωρίς τέλος, μιας και πάντα έχεις την ψευδαίσθηση ότι ίσως κάποτε γίνει κάτι και αλλάξουν όλα.
Κι ο χρόνος περνάει κι η ζωή συνεχίζεται και σε προσπερνάει κι εσύ εκεί, συνεχίζεις να χάνεσαι στα χιλιάδες «αν» και «γιατί». Κι ο πόνος πάντα εκεί. Κι ας λένε όλοι ότι θα περάσει με τον καιρό. Δεν είναι έτσι.

Γιατί απλούστατα ο χρόνος δε γιατρεύει τα πάντα. Υπάρχουν πληγές που μένουν, δεν κλείνουν ποτέ. Και τα σημάδια τους θα σε γυρίζουν πάντα πίσω. Και πάντα θα σου λείπει η αγάπη αυτού που έφυγε.
Όμως ο κύκλος πρέπει κάποτε να κλείσει. Και πρέπει να τον κλείσεις εσύ. Καιρός να πάψεις να περιμένεις μια στιγμή που δε θα ‘ρθει ποτέ, ένα τηλεφώνημα που δε θα γίνει, ένα αύριο που υπάρχει μόνο στη φαντασία σου.

Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που περιμένουν να τις ζήσεις, εμπειρίες που περιμένουν να τις απολαύσεις, ανθρώπους που περιμένουν να τους γνωρίσεις. Στο κάτω κάτω ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει. Τουλάχιστον το έζησες, κι ας κράτησες λίγο. Μόνο που σ’ έκαψε και σ’ άφησε σημάδια.

Ε, και λοιπόν; Έτσι είναι ο έρωτας… Κι αυτά τα σημάδια πάντα θα σε συντροφεύουν, σαν τατουάζ στο δέρμα σου, κάπου εκεί, στο μέρος της καρδιάς.

Ένα κομμάτι σου θα του ανήκει πάντα, το πήρε μαζί του φεύγοντας. Μα τα υπόλοιπα κομμάτια πρέπει να τα μαζέψεις και να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Ξέρω, τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο, ούτε κι εσύ. Μα δε γίνεται αλλιώς, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Κράτα λοιπόν τις αναμνήσεις σου και χαμογέλα. Κι άσε τη ζωή να σε οδηγήσει… Κάποια στιγμή θα βρεις το δρόμο σου. Και, που ξέρεις, ίσως κάτι νύχτες σαν κι αυτή να συναντηθείτε για λίγο στα όνειρά σου…

LoveLetters