Πάρε με αγκαλιά, θέλω πίσω τη ζωή μας…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Στεκόμαστε κι οι δυο πάνω από το «κακό» που έχουμε μπροστά μας. Ο καθένας μας από την δική του πλευρά, ο καθένας μας με την δική του ματιά.

Κοιτάω το χάος και προσπαθώ να φέρω το μυαλό μου στην τελευταία «κανονική» μέρα.
Πρέπει να ήταν ένα Σάββατο, εκεί που έμεινα στο Kema, στο κομμωτήριο – έρωτα, με την Κέλλυ και την Σοφία να με πιλατεύουν για κάνα τετράωρο μέχρι να λειτουργήσει η μαγική τους μάσκα στα μαλλιά μου και να χαλαρώσω τελείως από την ένταση της εβδομάδας.

Κοιτάω το χάος και προσπαθώ να θυμηθώ τι μέρα είναι.
Σάββατο…
Σαν να έχουν περάσει από πάνω μου χρόνια ολόκληρα από εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου που βρήκαμε με την Κέλλυ μια διασταύρωση στο χρόνο που ονόματα κοινά και μνήμες αρχίσαν να κατακλύζουν την κουβέντα μας μαζί με λίγη παγωμένη τσικουδιά.

Και σήμερα, χάους και απόγνωσης γωνία, εγώ στέκομαι πάνω από το ανάκατο σπίτι και σου ζητάω το πιο απλό πράγμα… Μια αγκαλιά…

Μέχρι κάποια εικοσιτετράωρα πριν το να σου πω «πάρε με μια αγκαλιά» μια μυστική μας φράση που ανάλογα την στιγμή που θα λεγόταν, σήμαινε χίλια διαφορετικά πράγματα. Άλλοτε μπορεί να σήμαινε σ’αγαπώ, άλλοτε σε θέλω, άλλοτε ακόμα και συγγνώμη! Εμείς είχαμε τον τρόπο μέσα στην μέρα να αποκωδικοποιούμε τις απλές λέξεις και να τις κάνουμε δικές μας.

Το φιλί, τα αστεία, τα πειράγματα, τα μουτράκια, τα σοβαρά, τα μικρά, τα μεγάλα, ήταν η «κανονικότητα» στην ζωή μας.

Όχι σήμερα. Σήμερα δεν έχει τίποτα κανονικό η μέρα μας.

Κι εγώ σου ζητάω απεγνωσμένα πίσω τις στιγμές μας.

Την ασφάλεια και την ζεστασιά που έχουν οι λέξεις όταν ξέρεις πως θα έρθουν. Την ηρεμία της προσμονής που ξέρεις την συνέχεια και την αναζητάς. Δεν την έχεις βαρεθεί, την αναζητάς. Ξέρεις τι θα έρθει και το προσμένεις σαν πηγή ζωής.

Τις κινήσεις εκείνες που συγχρονίζονται μέσα από την τριβή. Που γίνονται χορός άλλοτε ερωτικός, άλλοτε ήρεμος, άλλοτε έντονος. Κι όμως, ξέρεις τα πατήματα του άλλου και προσαρμόζεις τα δικά σου.

Κι η ανάσα, φυσιολογική είναι και την καταλαβαίνεις πόσο ανάγκη την έχεις την στιγμή που θα σου λείψει.

Μετά από κάθε σοκ, έρχεται η ίδια ανάγκη. Η ανάγκη για «κανονικότητα», για επαναφορά στην καθημερινότητα. Η ανάγκη να ξαναέχει η ζωή ρυθμό.

Όχι εκείνον τον βαρετό, μονότονο.

Τον άλλο, εκείνον που σιγοψιθυρίζεις αφηρημένος όλη μέρα, που σε κάνει να χαμογελάς χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις το γιατί. Εκείνον που είναι «δικός σας», για λόγους που μόνο εσείς οι δυο μπορείτε να ξέρετε.

Μέσα στο σοκ, μετά το σοκ, η ίαση έρχεται την στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις το πρώτο βήμα προς την κανονικότητα.

Να πατήσεις τα πόδια σου κάτω, να αναζητήσεις τις δικλείδες ασφαλείας σου, να βρεις ξανά τις γωνίες σου και τα πατήματά σου.

Κι εγώ αυτό κάνω σε μια στιγμή που το γκρι γίνεται μαύρο. Πατάω κάτω και σε ψάχνω. Σου δίνω χρόνο να το βάλεις μέσα σου και σου απλώνω το χέρι.

Σε αναζητώ κι αναζητώ όλα εκείνα που κουμπώνουν ανάμεσά μας.

Τον σκέτο καφέ που μοιραζόμαστε με την καλημέρα, τις λέξεις κλειδιά που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, τις σιωπές που δεν είναι αμηχανίας αλλά ηρεμίας, την αγκαλιά που στο τέλος κλειδώνει έξω όλα εκείνα τα επίπονα που γίνανε πληγές αυτές τις μέρες.

Αναζητώ το γέλιο μας, τις κόντρες μας. Να τσακωνόμαστε γιατί εσύ θες παστίτσιο κι εγώ κινέζικο. Να θέλω καφέ και να μου φέρνεις χυμό. Να μπερδεύουμε τα χέρια μας και να νιώθω το φιλί σου να γιατρεύει τα σημάδια.

Τώρα τα «κανονικά» σημαίνουν πιο πολλά από ποτέ, γιατί είναι η διαδρομή μας για να γυρίσουμε πίσω!

Τώρα τα «κανονικά», είναι τα ψιχουλάκια που αφήσαμε, για να μην χάσουμε το δρόμο για την ζωή που αφήσαμε να μας περιμένει!

LoveLetters