Παγιδευμένοι σε μια οθόνη, σπαταλάμε τη ζωή.

Γράφει ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης

Πώς γίνεται να ζούμε στον 21αιωνα και να ερωτευόμαστε από μια φωτογραφία; Γνωρίζουμε ότι είναι επεξεργασμένες και “φτιαγμένες” έτσι που να τονίζουν τα επίμαχα σημεία μας ή τα ελαφρώς ποιο όμορφα από τις ατέλειες μας.

Άλλα και πάλι μαγευόμαστε από την ψεύτικη εικόνα που μας πλασάρουν με την δική τους οπτική πλευρά που αποσκοπούν οι άλλοι. Θέλουμε να ζούμε στην ψευδαίσθηση, στο παραμύθι που μας σερβίρουν.

Δεν φταίνε αυτοί που τις πλασάρουν άλλα εμείς που πέφτουμε στην παγίδα τους. Σαν τις σειρήνες που καλούσαν τον Οδυσσέα, σαν τους πολίτικους δημαγωγούς και σαν τον υπερκαταναλωτισμός που φωνάζει μέσα στο αυτί σου αγόρασε – αγόρασε για να είσαι χαρούμενος.

Έχει χαθεί το μετρό, ο τρόπος προσεγγίσεις μεταξύ των δυο φύλλων. Πιο εύκολα ερωτεύεσαι μια εικόνα πάρα τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Το φαίνεσθαι και το γίγνεσθαι,το φαίνεσθαι είναι όμορφο, περιποιημένο, ανθισμένο, χωρίς ατέλειες,παραμυθένιο, η βιτρίνα μια λαμπερής μπουτίκ. Άλλα όταν έρθεις αντιμέτωπος με το γίγνεσθαι, που έχει πιο πολλές ατέλειες, από εκείνο που σου σέρβιραν σε μια οθόνη τι κάνεις ;

Θα προσβάλεις ; Θα αντιδράσεις ; Θα υποτιμήσεις και θα χλευάσεις αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου; Όχι θα του χαμογελάσεις, θα κοιτάξεις κατάματαγιατί πολύ απλά κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε ακόμα και εσύ δεν είσαι.

Ζούμε παγιδευμένοι σε μία οθόνη, κάποτε ήταν η τηλεόραση, τώρα πια είναι τα πάντα, όλα ένα γυαλί που σκοντάφτουμε πάνω του για τα πάντα. Από το να μάθουμε κάποια είδηση, μια πληροφορία, για να promotάρουμε κάποια εργασία μας, για να επικοινωνήσουμε απομακρυσμένα με φίλους, γνωστούς ή άγνωστους. Χωρίς το γυαλί δεν είσαι τίποτα, είσαι ένα φάντασμα ανάμεσα στο τίποτα.

Λέγανε κάποτε ότι η δημοσιότητα, ο φακός τρελαίνει τους πάντες, τους κάνει να θυσιάσουνε τα πάντα και τους πάντες για να γίνουνε διάσημοι. Μοντέλα, ηθοποιοί, τραγουδιστές ότι ήταν στην πρώτη γραμμή του πυρός. Τώρα πια δεν χρειάζεται να πας κάπου για να γίνεις viral, από τον καναπέ σου γίνεσαι θέαμα μέσω αυτού του πολυπόθητου γυαλίου.

Κάποτε σκοτώνανε για έναν διαμάντι, τώρα “σκοτώνουμε​” για τον φακό που θα αποθανατίσει την πιο λαμπρή στιγμή μας ή την πιο σαχλή ή την πιο επώδυνη. Γυαλί=διαμάντι=τηλεόραση=φακός= ψευδαίσθηση.

Πιστεύω ότι δύσκολα θα λυτρωθούμε από αυτό το πολυπόθητο γυαλί θαύμα, ακόμα και εγώ μέσω αυτού σας αποτυπώνω τις σκέψεις μου. Ειρωνεία ε;

Ελπίζω να γίνει το θαύμα και να μπορέσουμε να ζήσουμε και αναπνεύσουμε χωρίς την βοήθεια τεχνητών και τεχνικών μέσων.