Περίεργο πράγμα η θάλασσα σου λέω..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Περίεργο πράγμα η θάλασσα. Λες και ταυτίζεται με τη διάθεσή σου.
Λες και καταλαβαίνει πότε δεν είσαι καλά και έχει κι αυτή τις μαύρες της για να σου κρατήσει συντροφιά. Σαν να σου λέει, μην ανησυχείς, τουλάχιστον έχεις εμένα να σου κάνω παρέα.
Θυμώνει κι αυτή και υψώνει κύματα, για να βγάλει προς τα έξω όλα όσα κρύβεις εσύ μέσα σου. Και το κάθε κύμα που σκάει στα βράχια φαντάζει λύτρωση στα μάτια σου.
Και έπειτα από λίγο γαληνεύει. Σαν να σου λέει, φτάνει τώρα, ησύχασε, πάει πέρασε κι αυτό, όπως ήρθαν κι έφυγαν τα κύματά μου.
Μια μπουνάτσα μια φουρτούνα.
Και όλα περνούν. Και τίποτα δεν μένει στάσιμο. Ένα κύμα όλα. Είτε χαρά είτε λύπη. Κύμα είναι και περνάει.
Μια καταιγίδα και έπειτα από λίγο βγαίνει ήλιος. Και αν δεν βγει σήμερα θα βγει αύριο.
Περίεργο πράγμα η θάλασσα, σου κρατάει συντροφιά όταν κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι έχεις μέσα σου. Εκείνη όμως έχει τη μαγική ιδιότητα να καταλαβαίνει και να μην μιλάει. Απλά σε ακούει. Υπομονετικά. Που και που θυμώνει και έπειτα ηρεμεί.
Μια μπουνάτσα και μια φουρτούνα.
Και έπειτα όλα φτιάχνουν.