Πονάει όταν σε απογοητεύουν, ακόμα μια φορά!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

“Οι άνθρωποι με απογοητεύουν καθημερινά”, λέω και ξαναλέω από μέσα μου και ασυναίσθητα τρέχουν δάκρυα από το δεξί μου μάτι.

Το αριστερό σαν να έχει μπουκώσει.
Σαν να έχει στερέψει.
Ίσως δεν έχει άλλα δάκρυα η καρδιά και τρέχουν όλα από το μυαλό.
Έτσι έλεγα από μικρή.
Η αριστερή μεριά είναι της καρδιάς και η δεξιά του μυαλού.
Και ύστερα μεγάλωσα.
Και κλαίω πια μόνο με το μυαλό.
Γιατί κατάφερα να στραγγίξω την καρδιά από οτιδήποτε.
Από χαρές, λύπες, δάκρυα.

Απόψε τα έχω με τον εαυτό μου πιο πολύ.
Που καταφέρνουν ακόμη οι άνθρωποι να με απογοητεύουν.
Γιατί ακόμη τολμώ σε χειραψίες να δίνω το αριστερό μου χέρι.
Γιατί ακόμη ανοίγω την αγκαλιά μου για να κολλάω κομμάτια άλλων, ξεχνώντας τα δικά μου.
Γιατί ακόμη ζω και υπάρχω και αναπνέω με την ελπίδα ότι οι άνθρωποι είναι καλοί.
Ναι, δεν μπορώ να το περιγράψω με άλλο επίθετο παρά με αυτό το απλό.
Καλοί.
Έτσι δεν λέγαμε και μικροί;
Πριν ακόμα πάμε σχολείο, μας μάθαιναν για το καλό και το κακό.
Μα μεγαλώνοντας ξεχάσαμε.

Ξεχνάμε.
Σαν κάποιος ξαφνικά να μας πατάει ένα κουμπί που ξυπνάει εκείνα τα ζωώδη ένστικτα, τα κακά.
Της επιβίωσης.
Και έτσι πατάμε επί πτωμάτων για να “σώσουμε” την δική μας ζωούλα.
Απλά για να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή την ζούγκλα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

Οι άνθρωποι με απογοητεύουν καθημερινά.
Κοίτα να δεις που τώρα πια δεν κλαίει ούτε καν το μυαλό..