Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Πόσο ασυνείδητα ανοίγουμε το βρωμόστομά μας ώρες, ώρες. Με πόση ευκολία εκστομίζουμε λόγια επικριτικά και με σθεναρό εγωισμό υποστηρίζουμε την απαίδευτη, κουτή και εκ του ασφαλούς κρίση μας; Χωρίς φυσικά να έχουμε ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει ή να μην έχουμε περιέλθει ποτέ σε μία αντίστοιχη κατάσταση.
Πόσο εύκολα διαμορφώνουμε απόψεις αλλά ακόμη και αντιλήψεις με κίνδυνο την ευρεία διάδοσή τους από διάφορα άλλα χάπατα που θα τις υιοθετήσουν με μίας; Χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς καμία επεξεργασία, κάνοντας στην άκρη την όποια εμπειρία έχουν από ανθρώπους και ζωή.
Με πόση παρόρμηση στήνουμε και εκτελούμε ανθρώπους και συμπεριφορές χωρίς κανέναν λόγο ή κάποιο προσωπικό όφελος;
Συμφωνείς; Να μην συμφωνήσεις!
Προσωπικό όφελος υπάρχει και ιδιαίτερα από έναν άξεστο θα χρησιμοποιηθεί μαεστρικά και με τρόπο άψογα υποκριτικό ώστε να “ανεβάσει” στα μάτια των άλλων την υπόστασή του και μέχρι εκεί! Ούτε στον ίδιο τον εαυτό του.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα και οι σχέσεις των ανθρώπων ταυτόχρονα, εάν κοιτούσαμε πρώτα το δικό μας το εγώ και ύστερα με την κρίση μας και την όποια κατανόηση διαθέτουμε, να αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε, όσο γίνεται, ανθρώπους και συμπεριφορές.
Να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε σιωπηρά, χωρίς κατακρίσεις από την εκ του ασφαλούς θέση μας.
Πόσο θα ήθελα να βουλώναμε όλοι το κωλόστομά μας, έστω για πέντε λεπτά. Πρώτα να ακούσουμε, ύστερα να επεξεργαστούμε, να κατανοήσουμε πιθανούς λόγους και αιτίες και στο τέλος να κάνουμε μια σύγκριση με τα δικά μας τα σκατά!
Τις περισσότερες φορές είναι ευεργετικό να μην μιλάς. Να ακούς και να επεξεργάζεται, να κατανοείς και να συλλέγεις ότι σου λείπει. Γιατί σου λείπει και το ξέρεις!
Την επόμενη φορά χαμήλωσε το ύφος χιλίων καρδιναλίων που παίρνεις μόνο και μόνο για να απαντήσεις και ύστερα σκάσε, άκου και κρίνε!
Και κράτα το για σένα..
