Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Περνά ο καιρός και μισείς. Μισείς τα πάντα γύρω σου, την καθημερινότητά σου, αυτή τη ρουτίνα που έχει στραγγίξει τον ύπνο σου από όνειρα· και τον ξύπνιο σου.
Έχεις κολλήσει σε εποχές παλιές, ανέμελες, απροβλημάτιστες, μιας και δεν σου κάνει το σήμερα.
Μια βουτιά στο παρελθόν χωρίς ανάσα, εκεί στα βάθη του να χαθείς και να πνιγείς στις αναμνήσεις τις θαμπές, που μυρίζουν θάλασσα, αλκοόλ και τσίχλα με γεύση δυόσμου.
Όλα καλά και όμορφα αλλά το πρόβλημα είναι στη θαμπάδα που έχουν.
Περνά ο καιρός και ωραιοποιείς. Ωραιοποιείς όσα έχεις ζήσει και δεν ανήκουν στο τώρα σου που τόσο σε βαραίνει.
Κρατάς ευλαβικά τις φωτογραφίες του μυαλού σου με τις στρογγυλεμένες άκρες, τις ξεθωριασμένες.
Δεν διακρίνονται πια οι γωνιές που κάποτε χάραζαν τα δάχτυλά σου κρατώντας τες.
Δεν φαίνονται ξεκάθαρα τα σκούρα κι άσχημα χρώματα με τα οποία ήταν χρωματισμένες κι όλα είναι πλέον πιο απαλά, πιο ήπια και πιο γλυκά.
Γι’αυτό εξάλλου είναι πάντα πιο όμορφες οι αναμνήσεις από την πραγματικότητα. Τα ωραία γίνονται ωραιότερα, τα ανεκτά ωραία και τα άσχημα ανεκτά.
Περνά ο καιρός και κοιτάς πίσω. Κοιτάς πίσω προχωρώντας εμπρός αν και πολύ θα ήθελες να πας πίσω αν γινόταν.
Εκείνη η θάλασσα των αναμνήσεων, της νοσταλγίας, σου φαίνεται όλο και πιο ελκυστική με κάθε μέρα που περνάει.
Είναι η γοητεία του άπιαστου άραγε; Ποιος ξέρει;
Κάθε μέρα που περνά, όλο κι απομακρύνεται μα όλο και περισσότερο προσπαθείς να εστιάσεις, να μην χαθεί απ’τη θωριά σου.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα σκοντάψεις, θα φας τα μούτρα σου, θα χτυπήσεις και θα πληγωθείς αν δεν κοιτάς πού πηγαίνεις.
Προχωράς μπροστά δίχως επιλογή, καθώς ο χρόνος δεν τις δίνει αυτές σ’εμάς τους κοινούς θνητούς κι απέχουμε πολύ απ’τις θεότητες που νομίζουμε πως είμαστε κατά καιρούς.
Περνά ο καιρός, κοίτα μπροστά. Κοίτα μπροστά γιατί κανείς πίσω σου δεν μπορεί να σου πει τον δρόμο που δεν έχει διαβεί.
Επιλογές. Στενά, μονοπάτια, δρόμοι και λεωφόροι σε περιμένουν μπροστά σου. Στις αναμνήσεις σου δύσκολα θα βρεις απαντήσεις για κάτι που δεν έχεις ξαναδεί.
Από τους πίσω σου, δύσκολα θα μάθεις τον δρόμο μα κι αν τον μάθεις, δεν θα είναι ο δικός σου απαραίτητα.
Κοίτα μπροστά και ζήσε την κάθε επιλογή της πορείας σου. Σταμάτα να προχωράς σαν χαλασμένο συγκρουόμενο.
Μην αφήνεις στο παρελθόν την ενέργεια που οφείλεις στο μέλλον σου.
Μην αφήνεις στην τύχη την επιλογή που μπορείς να κάνεις εσύ.
Σεβάσου τον εαυτό σου και τη ζωή σου.
