Γράφει η Γεώρα
Κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή λένε. Το είχα πιστέψει την πρώτη φορά. Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Εξάλλου ό,τι τελειώνει του βάζεις τελεία και προχωράς. Στη δική μας περίπτωση, είχαμε βάλει άνω τελεία. Εκεί ήταν το πρόβλημα, γι’αυτό και συνεχίσαμε.
Έπειτα όμως ήρθε το τέλος. Οριστικό και αμετάκλητο. Όμορφη τελεία. Τα είχαμε συμφωνήσει. Πολιτισμένα πράγματα. Ώσπου πήραμε την πένα μας και πολύ κομψά και γρήγορα, μέσα σε ένα φιλί, αποφασίσαμε να τη γυρίσουμε σε κόμμα.
Δίκαιο, θα έλεγα, αφού το πάθος ακόμα ζούσε. Ζούσε όμως ; Ή απλά ήταν αδυναμία της στιγμής ; Ζούσε! Απλά εμείς είπαμε πως κάπου χάσαμε τη μπάλα και κυλίσαμε πάλι σε εκείνο το μαζί. Γι’αυτό και με μπόλικη λογική είπαμε να ξανά βάλουμε την τελεία μας. Θυμάμαι ακόμα το γελάκι στο πρόσωπό μας. Λες και ξέραμε πως η απόφασή μας ήταν φτερό στον άνεμο. Και έτσι έγινε, φτερό στον άνεμο που μας πήρε και μας σήκωσε και μας στροβίλισε σε ό,τι είχαμε λαχταρίσει.
Πόσες φορές θα κάνουμε την τελεία κόμμα; Πόσες φορές ακόμα θα μας πούμε ψέματα και θα απομακρυνθούμε υποτίθεται για το καλό μας; Πόσες φορές θα χτυπήσουμε την πόρτα του μέλλοντός και του παρόντος μας, ενώ είμαστε εμείς από το παρελθόν μας;
Πόσες φορές ακόμα, μέχρι να αποδεχτούμε εκείνη την αλήθεια που μας καίει τα στήθη και κάνει την τελεία πάντα κόμμα;
Πόσες φορές ακόμα; Πόσες;