Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Σε εκείνους, που συνεχίζουν.
Σε εκείνους, που σηκώνουν τα μάτια ψηλά, σε δύσκολα μα και εύκολα και ζητούν την καθοδήγησή σου μέσα τους, ή γύρω τους.
Σε εκείνους, που δεν δόθηκε μια στρωτή ζωή με ροδοπέταλα, ή που μια τέτοια είδους ζωή, έστω, δεν επιλέχθηκε ποτέ, γιατί μαζί με τις προκλήσεις τους, ανέβαζαν και τα πάσης φύσεως στάνταρ τους.
Σε εκείνους που κάθε φορά που δακρύζουν, δεν σπάνε, μα μαθαίνουν πόση ευελιξία έχει ένα λύγισμα.
Σε εκείνους, που παρά τα όσα έχουν δεχθεί, δεν ανταποδίδουν κακίες και πυρά, μα προσπαθούν αποδεχόμενοι μιας κατάστασης, καλύτεροι να γίνουν.
Σε εκείνους που κουράστηκαν να είναι δεδομένοι και η εσώτερη Ελευθερία τους, είναι και η Ελπίδα και η Δύναμή τους.
Σε εκείνους, που μέσα σε χρόνια απόλυτης μοναξιάς, αδιαφορίας, πληγών και τραυμάτων, όχι μόνο έβρισκαν τρόπο να χαμογελάσουν, μα να νοιαστούν και για τον διπλανό, να χαμογελάσει κι ο ίδιος.
Σε εκείνους, που παρά την όση δουλειά θέλει με τον εαυτό τους, την όση αντοχή, επιμονή και ανθεκτικότητα, δηλώνουν καθημερινά παρουσία στην ζωή τους, αλλά και στις ζωές αυτών που αληθινά αγαπούν.
Σε εκείνους, που οι δικαιολογίες πια, είναι φτωχότερες από ζητιάνων και η δράση, είναι η μόνη τους κατεύθυνση.
Σε εκείνους, που παρά την κατρακύλα αυτού του κόσμου, δεσμεύονται, στην αλήθεια, στην ακεραιότητα, στην καρδιά και την ψυχή τους.
Σε εκείνους, που το ανάστημά τους, είναι θέμα ψυχικό και όχι εκατοστών.
Σε εκείνους, που δεν κρύβονται πίσω από ταμπέλες και κουτάκια.
Σε εκείνους, που ελευθερώνουν.
Σε όλους εκείνους, που αντέχουν να αντέχουν και κυριότερα, προχωρούν..
Μια όμορφη, συνειδητή μέρα..
