Γράφει ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης
Χάθηκε η ανθρωπιά, χάθηκε το φιλότιμο, μαζί με αυτά τα δύο και τα λόγια του Θεού ξεχάστηκαν, στον πάτο ενός σκοροφαγωμένου μπαούλου που έχει θαφτεί κάπου μαζί με όλα τα όσα μας κάνουνε να διαχωρίζουμε από τα αγρίμια.
Τα αγρίμια δεν έχουνε λαλιά, μόνο ένστικτα επιβίωσης και αναπαραγωγής. Δεν μπορούνε να εκφραστούν με την ομιλία. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με διαφόρους τρόπους, όπως ο προφορικός και ο γραπτός λόγος. Αλλά χάνουμε την ουσία, λέμε… λέμε… λέμε…
Λέμε ότι κάνουμε διάφορα για να σώσουμε τον ψυχικό μας κόσμο! Πάμε σε ψυχολόγο, κάνουμε πιλάτες, ενεργειακές ασκήσεις κλπ. Με αυτόν τον τρόπο, νομίζουμε ότι καθαρίζουμε τον εαυτό μας! Αρχίζουμε να ξεσκαρτάρουμε ανθρώπους που δεν μας κάνουνε ή μας γεμίζουν με αρνητική δύναμη. Το θέμα είναι ότι βάζουμε παρωπίδες, φακελώνουμε, διαγράφουμε τόσο εύκολα, τόσο ωμά, σαν να έχουμε μια ταφόπλακα και την κοτσάρουμε τόσο εύκολα, σαν να μην έχει γίνει και στο φινάλε κάτι, βρε αδερφέ…
Όταν, όμως ψάχνεις την αλήθεια, αυτή πάντα κρύβεται πίσω από την αλήθεια που σου παρουσιάζει ο άλλος. Άρα αυτοί που διαγράφουν τόσο εύκολα, δεν το κάνουνε γιατί είναι απάνθρωποι, αλλά κουράστηκαν να συγχωρούν πια. Γιατί τελικά αυτούς που ψάχνουν τον εαυτό τους με διαφόρους τρόπους, πρέπει να τους επικροτούμε, γιατί αντιλήφθηκαν ότι τον έχουνε χάσει κάπου τον δρόμο. Το θέμα είναι ότι είναι λίγοι οι μαχητές. Οι περισσότεροι το μόνο που κάνουνε είναι να χλευάζουν, να πηγαίνουν σε χαρτορίχτρες και καφετζούδες να τους πουν τι θα γίνει και τι δεν θα γίνει, αντί να πιάσουν την ζωή από τα χεριά.
Πρέπει να σκεπτόμαστε πρώτα τι θα πούμε και τι όχι γιατί με τα λόγια μας πληγώνουμε κάποιον. Αν δεν είμαστε μαχητές, ας μην γινόμαστε μάζα…
Join the discussion