Γράφει ο Βαγγέλης Φλώρος
Κάποιες φορές νιώθω ότι όταν γινόμαστε εμείς ίδιοι εκφραστικοί κάνουμε και ανθρώπους που έχουν χτίσει άθελά τους ισχυρές άμυνες μέσα τους γιατι έχουν πληγωθεί στο παρελθόν, να αρχίζουν να εκφράζονται ξανά σιγά σιγά. Υπερνηκούν τον φόβο, τις απορρίψεις μέσα τους, με αποτέλεσμα να ξαναρχίζουν να πιστεύουν στο παραμύθι των ανθρώπων με αληθινά συναισθήματα καί πρίγκιπες που πραγματικά ξέρουν τί θα πει αγάπη. Τί θα πει νιαζομαι, τί θα πει κάνω το πρόβλημα σου, πρόβλημα μου και προσπαθώ να το κουβαλήσω εγώ περισσότερο, γιατί πολύ απλά δεν θέλω να βλέπω τα μάτια σου πονεμένα!
Οπότε αν καταφέρουμε να κάνουμε ανθρώπους να ξαναπιστεψουν στα παραπάνω, δεν συμβάλουμε και εμείς στο να μην σβήσουν οι σάπιες μόδες, τα πραγματικά συναισθήματα;