Στα αισθήματα, δεν χωράνε ούτε περίπου, ούτε χλιαρά, ούτε ελεημοσύνες!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Πάντα προτιμούσα την τρέλα των παθών μου απ’ την σοφία της αδιαφορίας.
Γιατί ξέρεις η αγάπη απαιτεί δύναμη και πάθος, και το πάθος ήταν ανέκαθεν το κύριο στοιχείο του χαρακτήρα μου.

Αγαπάω και δίνομαι με πάθος.

Εμένα μου βρέχει το στόμα ένα άφταστο πάθος κι όχι κάτι ανέπαφα χλιαρό και ξεφτισμένο.

Το δικό μου κύμα δεν βρέχεται απλώς απ’ την καταιγίδα, αλλά ασπάζεται την καταιγίδα στο στόμα.

Ο δικός μου πόθος ριγώνει την επιθυμία και την ξεβράζει στα σπάργανα της θύελλας.

Η δική μου αγκαλιά ντύνει την ηδονή με θράσος και γδύνει την τρικυμία με οδύνη.

Σαν την κόλαση που γλύφεις και τα δάχτυλά σου.
Σαν το φιλί μου που αφήνει έναν κρότο πάνω στα χείλη σου.

Έτσι είναι το πάθος μου κι αν φοβάσαι να τ’ αγγίξεις, τότε λυπάμαι εσύ και μόνο εσύ χάνεις.

Το πάθος δεν θέλει φόβο, θέλει τόλμη και περιπέτεια, θέλει τόλμη και προτροπή.

Όταν κατάλαβα την ανάγκη μου, τρόμαξα.

Όταν κατάλαβα ότι στην αγάπη μου δεν θέλω τίποτα λιγότερο απ’ το πιότερο, απ’ εκείνο το ανελέητο ”σε θέλω”, από εκείνο που όταν το προσφέρεις τρέμεις, από εκείνο που καρφώνεται τόσο βαθιά στην φλέβα που χρεώνεται αιμορραγία στις λέξεις που προφέρονται.

Ασφυκτιώ στη σκέψη για τίποτα λιγότερο, για κείνο το πιότερο που ματώνει,
για κείνο που ανασαίνει βαθιά στην αρτηρία.

Κείνο που έμεινε στη σκιά, σαν μια ψυχή γιομάτη σούρουπο, χωρίς να καρτερεί, χωρίς ν’ αγγίζει, μ’ ένα ανασασμό που βυζαίνει μνήμες.

Γι’ αυτό σου λέω δεν θέλω χλιαρά συναισθήματα, αλλά κι ούτε ελεημοσύνες.

Γιατί εμείς αγάπη μου θα τα καταφέρουμε. Γιατί έχουμε και οι δύο ένα άσβεστο πάθος ο ένας για τον άλλον!