Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Όταν φτάνεις τριάντα όλο και κάποιος πρώην θα υπάρχει στη ζωή σου. Τι εννοώ; Πολύ απλά, όσα «για πάντα» και να έχεις υποσχεθεί, όσες πεταλούδες κι αν φτερούγιζαν στο στομάχι σου, όσους όρκους κι αν έδωσες, όσα δάκρυα κι αν έριξες, πλέον ο τύπος κατέληξε να είναι πρώην σου είτε επειδή το αποφάσισε ο ίδιος είτε επειδή το επέλεξες εσύ.
Και καλά αν το επέλεξες εσύ, βάζεις «τα μεταξωτά και να φυσάει», είσαι γελαστή, προχωράς μπροστά και ατενίζεις το μέλλον με σιγουριά. Αν, ωστόσο, ο πρώην σου αποφάσισε από μόνος του να υιοθετήσει αυτόν τον ρόλο την στιγμή που φαινομενικά όλα στο κεφάλι σου ήταν τέλεια, τι κάνεις; Πώς θα καταφέρεις να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις μπροστά και να μάθεις να ζεις χωρίς εκείνον; Πώς μαθαίνεις ξανά να ζεις μόνη όταν σου πήρε τόσον καιρό να μάθεις να ζεις μαζί του; Να μάθεις να ανέχεσαι τα χούγια του και τις εκνευριστικές του συνήθειες; Πώς γίνεται να ξεφύγεις από το φάντασμα του πρώην;
Κάθε μέρα κοιμάσαι και ξυπνάς με το κινητό στο χέρι μην τυχόν χτυπήσει και είναι εκείνος.Ψάχνεις τρόπους να ξεχαστείς και να ξεχάσεις, να ξοδέψεις την ανούσια καθημερινότητά σου. Νιώθεις πως κάθε φορά που ετοιμάζεσαι να βγεις ετοιμάζεσαι για εκείνον, ντύνεσαι, βάφεσαι, στολίζεσαι, μόνο για εκείνον, μην τυχόν και βγεις έξω και τον πετύχεις στο δρόμο ή στο μαγαζί που θα σε σύρει η κολλητή σου να πιείτε κανένα ποτάκι. Αναπνέεις μόνο για εκείνον. Κι αυτός; τίποτα… απλώς απών.
Ρωτάς τους φίλους, μιλάς με κοινούς γνωστούς σας με την ελπίδα να ακούσεις κάτι για αυτόν, να σου αναφέρουν πληροφορίες για εκείνον, αν τον είδαν, αν ήταν καλά, αν του λείπεις. Αν τυχαία αναφέρει το όνομα σου, αν πονάει ή αν μετάνιωσε για κάτι. Ψάχνεις το παραμύθι σου δηλαδή. Ή για να το πω καλύτερα, το παραμύθιασμα. Γιατί στην τελική τίποτε από όσα ψάχνεις και φαντάζεσαι δε συμβαίνει. Ούτε θα συμβεί. Δεν υπάρχει happy end στο παραμύθι αυτό που να καταλήγει με εσάς τους δύο μαζί. Καλώς ή κακώς έφυγε αυτός κι έμεινες εσύ πίσω, μόνη.
Μονάχα το φάντασμά του έχει αφήσει να στοιχειώνει το σπίτι και την καρδιά σου. Να πλανιέται δίπλα σου και να σου αναστατώνει τα πράγματα και την ζωή σου. Δεν σε αφήνει θαρρείς να προχωρήσεις, να συνέλθεις και να εξελιχθείς παρά μονάχα στέκεται εκεί, δίπλα σου και σε κοιτάει με εκείνο το άδειο του, το παγωμένο βλέμμα που είχε όταν σου έλεγε «αντίο». Κι εσύ τι κάνεις; Για πόσο καιρό θα πονάς και θα θρηνείς μια πεθαμένη σχέση, έναν σαπισμένο έρωτα;
Σήκω! Μην μασάς! Πλέον είσαι τριάντα και αυτό από μόνο του είναι άθλος. Έχεις ήδη ένα κάποιο παρελθόν που σε ορίζει και σε χαρακτηρίζει αλλά μην παραβλέπεις και το μέλλον που έρχεται! Μην κολλάς σε όσα πέρασες! Και κυρίως, μην ψάχνεις για δικαιολογίες. Αν ήθελε να ήταν δίπλα σου τίποτε δεν θα τον εμπόδιζε να το κάνει. Σταμάτα να του δίνεις ελαφρυντικά!
Κλείσε στο παρελθόν σου την πόρτα κατάμουτρα. Μην φοβάσαι! Πιο πολύ θα πονέσει αυτό παρά εσύ. Άλλωστε λένε πως όταν όλες οι πόρτες είναι κλειστές πάντα υπάρχει ένα παράθυρο ανοιχτό.Άσε τον ήλιο να μπει μέσα από αυτό!
Ξόρκισε το φάντασμα του πρώην σου και προχώρα μπροστά. Η ζωή σου κλείνει το μάτι. Έλα, χαμογέλα!
LoveLetters