Στην ζωή μου πια, υπάρχει χώρος μόνο για τις επιλογές μου

Γράφει η Θεανώ Διολή

Σκέψου λέει να ήταν η ζωή σου ένα θησαυροφυλάκιο πολύ περιορισμένης χωρητικότητας και να έπρεπε να επιλέξεις να φυλάξεις μέσα του συγκεκριμένους ανθρώπους και καταστάσεις σαν ήταν τα δικά σου πολύτιμα κοσμήματα.

Ε λοιπόν η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον καιρό εγώ βρίσκομαι ακριβώς σε αυτό το κάπως περίεργο ή μάλλον πρωτόγνωρο για μένα mood θα έλεγα. Και είναι πρωτόγνωρο και  περίεργο γιατί δεν είναι ότι είμαι μπερδεμένη και δεν μπορώ να αποφασίσω τι θα κρατούσα και τι όχι ή δεν ξέρω τι θέλω και ποιους και όλα τα άλλα τα δικά μας τα γυναικεία, τα κυκλοθυμικά και ασυνάρτητα.

Μου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, για πρώτη φορά στη ζωή μου είναι όλα τόσο ξεκάθαρα στο μυαλό μου, το τι θέλω και το τι δεν θέλω, το ποιόν κρατάω και τον ποιον απορρίπτω,  τι με παθιάζει και τι με ξενερώνει, το ποιες εν τέλει είναι οι επιθυμίες μου και όλα αυτά σε φάση άσπρο – μαύρο, ούτε μπεζ, ούτε γκρι, ούτε  μπορντοροδοκοκκινί! Απλά, ξεκάθαρα, απόλυτα και ειλικρινά άσπρο – μαύρο, με κοφτές και ευθείες  γραμμές, χωρίς συμβιβασμούς, ζικ – ζακ, λοξοδρομήσεις, πρέπει, ίσως, μήπως και λες μωρέ;

Άσπρο – μαύρο γιατί και τόσα χρόνια που συμβιβάστηκα με καταστάσεις και ανθρώπους και είχα στη διάθεσή τους ολόκληρη χρωματική παλέτα τι κατάλαβα; Τίποτα, ένα τίποτα σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα στο σύμπαν όπου κάθε μου καλή θέληση και προσπάθεια να δω ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις διπλωματικά, ευγενικά και «έξυπνα» ώστε να μη στεναχωρήσω ή να μην πληγώσω κάποιον ή ακόμα και να μη χάσω καμιά από αυτές τις ευκαιρίες, ξέρετε αυτές που σου χτυπούν και καλά την πόρτα μια μόνο φορά, κάθε τέτοια λοιπόν επιθυμία μου στο τέλος χανόταν μέσα στην μαύρη τρύπα και εγώ  έμενα με το μπιπ στην δική μου τρύπα!

Ξεκάθαρα λοιπόν, απόλυτα και ειλικρινά στο δικό μου θησαυροφυλάκιο:

Μένουν αυτοί οι λίγοι, οι πολύ συγκεκριμένοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μου άνθρωποι που είναι πάντα το πρώτο μου μήνυμα, το πρώτο μου τηλέφωνο, η πρώτη μου συνάντηση, η πρώτη μου αγκαλιά όταν έχω να μοιραστώ χαρά ή λύπη, προβληματισμό η συμβουλή, δυσκολία ή χαβαλέ!

Υπάρχει χώρος μόνο για τις επιλογές που κάνω εγώ για το που, το πότε και με ποιον θα πάω βόλτα, για καφέ ή για ποτό.

Μπαίνουν τα  “ναι”  που γουστάρω να πω με τα χίλια και να πέσω επάνω τους με ορμή και ας βλέπω μπροστά μου ολοκάθαρα τη συντριβή.

Κρατάω εκείνους που κάνουν όχι μόνο τα χείλη μου αλλά κυρίως την ψυχή μου να χαμογελά.

Τοποθετώ προσεκτικά μέσα  αυτούς που μιλάνε με τις πράξεις και την ντόμπρα συμπεριφορά τους όποια και αν είναι αυτή.

Κλείνω ερμητικά μέσα του την αγάπη που παίρνω από τους αυθεντικούς, τους  λίγους τους δικούς μου, τους καταδικούς μου.

Ξεκάθαρα, απόλυτα και ειλικρινά, ίσως και λίγο γυναικεία, ασυνάρτητα και κυκλοθυμικά, κρατάω όλα όσα είναι για μένα αληθινά και όλα όσα στο τέλος της κάθε μέρα με κάνουν να νιώθω εγώ καλά. Και να ξέρετε δε μετανιώνω καθόλου για όσους και όσα αφήνω απ΄ έξω, για όλους και όλα που αρνούμαι να στριμώξω, καμία ενοχή, καμία σκέψη δεύτερη ή τρίτη, κανένας πια ενδοιασμός για την πόρτα που σφραγίζω, κανένας συμβιβασμός, καμία ανοχή, συγχώρεση ή υπομονή και όσοι βιαστείτε να με πείτε εγωίστρια, σκληρή ή bitch ρίξτε λίγο μια ματιά στη δική σας τη ζωή, τι έχετε άραγε κερδίσει στ’ αλήθεια από το αλισβερίσι σας με όσους απλόχερα χωρέσατε σε αυτήν;