Γράφει η Λάουρα Σαργέντη
– Ωπ, τι έχουμε εδώ; Τα τσούζουμε; Τα τσούζουμε;
– Βρε καλώς τονε κι ας άργησε…
– Τι μπουκαλάκι είναι αυτό;
– Αααχχχ, τι να σου λέω τώρα… Ήταν ένα μπουκάλι ξεχασμένο για 30 χρόνια.
– Τι λες; Για λέγε…
– Το είχα δει τότε στο οινοποιείο. Όταν έστελναν οι εργάτες τα καφάσια στην πρέσα, κάθε ρόγα του ένα διαμάντι. Έλαμπε από τότε… Ατίθασο, κόκκινο πορφυρό, γεμάτο πάθος και μπρίο. Μια ματιά του να έκλεβες, καιγόσουν…
– Συγγνώμη για κρασί μιλάμε;
– Όχι! Αλλά, όπως και το κρασί θέλει το χρόνο του, έτσι κι οι άνθρωποι θέλουν το δικό τους.
– Πες το μου κι αυτό…
– Καλά ρε με τρολάρεις; Δεν βαρέθηκες τόσα χρόνια να ρίχνεις τα βέλη σου στα τυφλά;
– Αχ γλυκιά μου… Αχ! Δες το αλλιώς… Τόσα χρόνια δεν σε τρόλαρα. Δεν έπαιζα μαζί σου. Μόνο σε προετοίμαζα.
– Θα με τρελάνεις;
– Σιγά μη δώσω και πανελλήνιες.
– Καλά έδωσες. Τις πέρασες μια και δυό. Αλλά τώρα πες μου αλήθεια… Δεν είσαι έτοιμη;
– Για ποιο πράγμα;
– Για να εκτιμήσεις! Να εκτιμήσεις το ομορφότερο «νέκταρ» του κόσμου. Αυτό το πολυπόθητο «μαζί». Που ξαφνικά έγινε τόσο όμορφο, εύκολο αληθινό, αμφίδρομο… Δεν έχεις την απορία. Πως; Τόσες φορές προσπάθησες και…
– Ναι την έχω δεν λέω.
– Σκέψου πόσες φορές τριγυρνούσες γύρω από το μπουκάλι, έβλεπες, άκουγες, αλλά δεν ήσουνα έτοιμη, δεν είχε ωριμάσει το νέκταρ. Τώρα πιες το σιγά-σιγά. Σταγόνα- σταγόνα. Στιγμή- στιγμή. Απόλαυσε. Απολαύστε την ομορφιά της βουβής αναμονής. Μη φοβάσαι. Δεν θα χαθεί ποτέ! Αυτό το μαγικό μπουκάλι πάντα θα γεμίζει με στιγμές όμορφες. Μαζί.
– Στην υγειά μας λοιπόν κύριε Έρωτα! Σ’ ευχαριστώ!
