Στις κόκκινες ειδοποιήσεις δεν κρύβεται ο έρωτας μάτια μου

Γράφει η Εύα Αξιώτου.

«Έτσι αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι, δεν το ήξερες; Με κόκκινες ειδοποιήσεις». Status που πέρασε τυχαία μπροστά απ’ τα μάτια μου σε σελίδα στο facebook κι ομολογώ πως μ’ έβαλε σε σκέψεις. Ο τρόπος ζωής μιας ολόκληρης γενιάς, μέσα σε λίγες μόνο λέξεις. Πώς θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα; Πόσο πιο εύκολα θα μπορούσε να περιγραφεί ο τρόπος που ζει, ερωτεύεται κι αγαπάει μια γενιά ολόκληρη σήμερα; Ή για να το θέσω καλύτερα, νομίζει πως αγαπάει.

Παρατηρώντας τις συμπεριφορές των νέων, που τώρα διανύουν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους ή και λίγο μικρότερους, το μόνο πράγμα για το οποίο συνεχώς αναρωτιέμαι, είναι  αν πνίγονται μέσα στα ίδια τους τα συναισθήματα. Αν υποφέρουν στην προσπάθεια τους να εκφραστούν, να βγάλουν από μέσα τους ότι τους καίει, χωρίς αποτέλεσμα. Βλέπω το αίμα τους να βράζει, να κοχλάζει και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν να σταματήσει. Κι είναι τόσο κρίμα!

Πώς στην ευχή να εκφραστεί ένας έρωτας μέσα από ψυχρά πλήκτρα. Πώς να φουντώσει ένα πάθος, πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή; Πώς να νιώσεις τον άνθρωπο αυτόν που σε έχει μαγέψει, βλέποντάς τον μόνο μέσα από άψυχες φωτογραφίες που περνούν τυχαία από την αρχική σελίδα σου στο  facebook; Πως θα μπορέσεις να καταλάβεις αν κι εκείνος νιώθει το ίδιο, αν δεν αντικρίσεις πρώτα το βλέμμα του; Μόνο το βλέμμα μαρτυράει την αλήθεια, οι κόκκινες ειδοποιήσεις και τα εισερχόμενα μηνύματα δεν έχουν καμιά απολύτως ουσία.

Ο έρωτας γεννιέται μέσα από το βλέμμα και ζει μέσα από την επαφή δυο ανθρώπων. Όχι μόνο την ψυχική αλλά κυρίως τη σωματική. Για να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να ειπωθεί, θέλει δυο ζευγάρια μάτια αντίκρυ και δυο σώματα σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο. Τόσο, που να μπορείς να νιώσεις στο έπακρο την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Τόσο, που να νιώθεις τα πόδια σου έτοιμα να σε προδώσουν, στην αίσθηση και μόνο ενός τυχαίου αγγίγματος. Τόσο, που να νιώθεις  πεταλούδες στο στομάχι σου, στη θέα και μόνο του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Και πίστεψέ με, καμιά κόκκινη ειδοποίηση δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις αυτές τις πεταλούδες. Κανένα κόκκινο εικονίδιο δεν είναι ικανό να σε κάνει να αισθανθείς ότι βουλιάζεις σε θάλασσες ευτυχίας, στο άκουσμα και μόνο της φωνής του άλλου. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορείς να τα νιώσεις όλα αυτά, πίσω από ένα υπολογιστή.

Πριν να είναι λοιπόν πολύ αργά, απενεργοποίησέ τον και βγες στους δρόμους. Πριν καταλήξεις, για ένα ακόμη βράδυ να βουλιάζεις από μοναξιά πίσω από αυτή την οθόνη, τράβα να βρεις τον άνθρωπο αυτόν, για τον οποίο ξαγρυπνάς τα βράδια. Πες του όλα αυτά που αισθάνεσαι, έχοντας τον απέναντί σου και αντικρίζοντας αυτό το βλέμμα που σε κάνει να υποτάσσεσαι μπροστά του.

Κι αν δεν έχεις το κουράγιο να το κάνεις, άνοιξε το ραδιόφωνο και αφιέρωσε του ένα τραγούδι. Πάρε ένα σπρέι και γράψε το «σ’ αγαπώ» απέναντι από το παράθυρό του, χτύπα το κουδούνι του στις τρεις τα ξημερώματα, έπειτα από ένα μεθύσι και πες του πως νιώθεις. Κάνε κάτι τέλος πάντων, δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία, κάνε αυτό που νιώθεις. Αλλά κάνε κάτι. Κανένα κόκκινο εικονίδιο δεν έχει τη δύναμη να σου προσφέρει την ικανοποίηση που μπορείς να πάρεις από ένα χάδι, από ένα ψίθυρο στο αυτί ή από βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.

LoveLetters