Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Ξέρεις, είναι σημαντικό την στιγμή που ο άλλος θα σταθεί πλάι σου στο σταυροδρόμι, εκεί που εσύ τον προκαλείς τόσο καιρό να σταθεί μαζί σου, όταν σου πει “πάμε”, να μην διστάσεις.
Να μην κομπιάσεις ούτε για ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου.
Γιατί εκείνος για καιρό σε ακούει να του λες πως είσαι εκεί, περιμένεις εκεί, αργείς, δεν τολμάς, δεν ρισκάρεις..
Κι όταν φτάσει στο ραντεβού, όταν σταθεί στο πλάι σου μπροστά στο σταυροδρόμι, είναι αποφασισμένος για όλα.
Είναι αποφασισμένος να μην κοιτάξει τη ζημιά που θα αφήσει πίσω του. Να μην υπολογίσει τον πόνο που θα προκαλέσει. Να μην μετρήσει υπέρ και κατά.
Απλά και μόνο γιατί για μια στιγμή, για μια δεδομένη στιγμή, παγώνει το χρόνο και γίνεσαι η προτεραιότητα του. Το απόλυτο του. Το “όλα ή τίποτα” που λέμε εμείς οι παρορμητικοί Δον Κιχωτες των λέξεων.
Σε εκείνο το “πάμε”, ο άλλος έχει βάλει όση ψυχή, όση τόλμη, όση δύναμη και όσο φόβο δεν έβαλε ποτέ και το μόνο που περιμένει από εσένα, είναι ένα “φύγαμε” τόσο σίγουρο όσο κι ο ήλιος που ανατέλλει κάθε πρωί.
Σε εκείνο το “φύγαμε” που θα πεις ο άλλος δεν θα ξανανιώσει ποτέ φόβο. Καμία αμφιβολία. Καμία ανασφάλεια.
Θα ξέρει πως με όλους τους καιρούς, με όλες τις συνθήκες, με κόντρα άνεμο και θάλασσα με απαγορευτικά μποφόρ, εσύ θα είσαι το “μαζί” που τόλμησε.
Σε κάθε άλλη περίπτωση… Άστο.
Δεν φτιάχνει. Δεν διορθώνεται.
Αποχαιρέτα και φύγε.
Πώς το έλεγε σε εκείνη την ταινία;
“Την κρίσιμη στιγμή, εζυγισθεις, εμετρηθεις και ευρεθεις ελλιπής”
Και στον έρωτα αγάπη μου, το ελλιπής, δεν είναι επιλογή, είναι αυλαία.
