Στο παρά πέντε των 44, σ’αγαπάω εαυτέ μου!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στο παρά πέντε άλλης μιας περιστροφής 365 ημερών γύρω από τη γη, σου χρωστάω ρε εαυτέ μου, ένα “ευχαριστώ”. Σου χρωστάω μια “συγγνώμη”. Σου χρωστάω και μια αλήθεια μα κι ένα σ’αγαπώ, απενοχοποιημένα ειπωμένο πια!
Ευχαριστώ για το μάθημα. Ευχαριστώ για την αγάπη. Ευχαριστώ για τον πόνο. Ευχαριστώ για την απόγνωση. Ευχαριστώ για τη λύτρωση. Ευχαριστώ για τους ανθρώπους που έμειναν, παρ’ όλα..
Ευχαριστώ που υπήρξες..

Γιατί αν δεν είχες υπάρξει, δεν θα είχα μάθει την αξία των μικρών.
Δεν θα είχα μάθει να χαμογελώ κοιτώντας τους ανθρώπους μου.
Δεν θα είχα μάθει πως οι αγκαλιές των ανθρώπων, ή κουμπώνουν ή δεν κουμπώνουν.
Δεν σηκώνουν κοπτοραπτική. Δεν σηκώνουν μπαλώματα. Δεν σηκώνουν ξηλώματα.
Οι άνθρωποι είτε θέλουν να είναι παρόντες στην ζωή σου, είτε επιλέγουν να είναι απόντες.
Όλα τα ενδιάμεσα “αν”, “αλλά” και “μήπως”, δεν υπάρχουν. Είναι λόγια, να χαμε να λέγαμε..
Ο άνθρωπος που σε θέλει στη ζωή του, θα γυρίσει τη γη ανάποδα, μα θα είναι εκεί.
Μ’ όποιο τρόπο μπορεί.

Στον έρωτα δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Δεν υπάρχουν χαμένοι.
Ή νιώθεις και τα δίνεις όλα. Ή θα ήθελες να νιώθεις και προσποιείσαι έναν ρόλο. Αποτυχημένα. Πάντα.

Συγγνώμη για τις φορές που σε αγνόησα. Που νόμισα πως κατέκτησα τον κόσμο όλο κι ήρθες με τον τρόπο σου να μου μάθεις τους κανόνες της ζωής από την αρχή.
Συγγνώμη για τις φορές που δεν σε κατάλαβα γιατί κοίταγα μόνο τον μικρόκοσμό μου.
Συγγνώμη για τις φορές που δεν σε εκτίμησα. Που δεν εκτίμησα την ταπεινότητα που έχει μέσα της η αγάπη. Που δεν εκτίμησα τι θα πει ανάγκη μέχρι που την ένιωσα μέσα στην ψυχή μου. Συγγνώμη για τα μικρά που έκανα μεγάλα..

Κι όσα λόγια κι αν είπαμε.. κι όσες λέξεις κι αν σκορπίσαμε.. η αλήθεια θα είναι, πως θα ανήκουμε πάντα στον άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μας, και δίνει νόημα σ’εκείνον το στίχο του Βιζυινού και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου. Σε εκείνον που η παρουσία του, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σε εκείνον που η αγάπη, είναι συνώνυμη με το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Σε εκείνον που έχεις μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα κι η αγκαλιά του είναι λύτρωση και καταφύγιο. 
Σ’εκείνον που λίγο πριν γράψει το κοντέρ, θα πάρει το τελευταίο “μαζί, αγάπη μου” και το πρώτο “σ’αγαπώ, απλά”..

Όμως εαυτέ μου, σου χρωστάω πια κι ένα “σ’αγαπώ” που στο στέρησα χρόνια τώρα. Δεν ήξερα πώς γίνεται, δεν ήξερα πως γίνεται. Δεν ήξερα.. Σ’αγαπώ για όσα είσαι στο φως και για όσα έζησες στα σκοτάδια. Σ’αγαπώ για τον τρόπο που αγαπάς και νοιάζεσαι και φροντίζεις και σκορπίζεσαι καμιά φορά. Σ’αγαπώ για τον τρόπο που σε έσπασες σε χίλια κομμάτια, και γενναία πέταξες στα σκουπίδια τα σκάρτα και σε ξανάφτιαξες.

Σ’αγαπώ που τόλμησες, όσα τόλμησες, που έδωσες μάχες που κανείς δεν ήξερε. Άλλες τις έχασες, άλλες τις κέρδισες, αλλά δεν λιποτάκτησες ποτέ.

Γιατί πολλά υπήρξες, μα λιποτάκτης της ζωής, ποτέ!

Απλά, πάμε.. άλλη μια!