Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Σκέφτομαι πάλι, πλησιάζει Πάσχα και φέτος καταμεσής της Άνοιξης.
Άλλο ένα αλλιώτικο Πάσχα που για την ώρα δεν ξέρω που και πως θα με βρει.
Ούτε εσύ ξέρεις.
Δεν πειράζει, ίσως είναι καλύτερα έτσι για όλους μας.
Να έχουμε το τώρα και σήμερα μας, μικρή διαχείριση, χαμηλή πτήση κι όνειρα με φτερά μαγκωμενα για την ώρα, κυρίως από αυτοπροστασία, δεν θες ούτε εσύ να στα ακυρώσουν όλα πάλι στο όνομα της όποιας προστασίας σου, πριν από σένα, για σένα.
Θα περάσει κι αυτό όμως, όπως όλα περνάνε τελικά και στης ζωής τα κυμματα άλλες φορές είσαι ψηλά με σανίδα με μεγάλο ιστίο το ισχυρό θέλω Σου κι άλλες στο βυθό ή και στον πάτο από τις λογής ήττες σου.
Και μια και πλησιάζει η ανάμνηση της νίκης της συνονόματης μπροστά στο φόβο και το θάνατο λέω να κάτσουμε κι εσύ κι εγώ να δούμε κατάματα τις ήττες μας.
Και περισσότερο αυτές που γευτήκαμε από ελπίδα κι απατημενες προσδοκίες ότι είμαστε τάχα μου εδώ για να αλλάξουμε τον κόσμο, τον δίπλα, τον ένα που διαλέξαμε να γίνουμε αγκαλιά, απαγγιο και προσφέρθηκαμε να γιατρεψουμε τις πληγές του με παρουσία κι αγάπη.
Και τελικά διαπιστωσαμε ότι το έλα μας, το δίνω μας ήταν σταγόνα σε ωκεανό, γλυκό νανούρισμα έχοντας απέναντι ουρλιαχτά από δαίμονες, αγνό θαλασσινό ιώδιο σε πληγές ανοιχτές και κακοφορμισμενες για χρόνια…
Και ναι φάγαμε ήττα σε απλά Ελληνικά. Και νιώσαμε λίγοι, απόντες αν και παρόντες μέχρις ανάσας σε κάθε καλή μέρα ή άγρια νύχτα. Μας πρόδωσε εύκολα, ούτε καν για τριάντακοντα αργύρια, η ελπίδα μας ότι θα τα καταφέρουμε.
Και εντέλει πριν το κοκόρι της κοιμισμένης συνείδησης λαλήσει τρεις συνειδητοποίησα, εγώ σίγουρα, ίσως κι εσύ μαζί μου ότι κανέναν δεν μπορείς να σώσεις εδώ πάνω αν δεν θέλει κι ο ίδιος να σου απλώσει το χέρι…έστω…
Έχεις τελικά να σώσεις μόνο τη σάρκα σου από λαβωματιες και καρφιά κάθε είδους αλλά κυρίως την ψυχούλα σου και το φως της που δεν είναι για σκόρπισμα.
Μάθε να φεύγεις λοιπόν, με αξιοπρέπεια, από εκεί που η παρουσία σου δεν αλλάζει τίποτε, από εκεί που ο άλλος δεν μπορεί μαζί σου ή και εξαιτιας σου να αποκτήσει κίνητρο να παλέψει στην αρένα τούτη δω με τα λογής θηρία με περισσότερη δύναμη και πίστη.
Μάθε να φεύγεις από την στιγμή που δεν σε βλέπουν, δεν κάνουν καμία προσπάθεια να σου δείξουν πόσο σε χρειάζονται.
Κι έπειτα συγχώρεσε, πρώτα εσένα που αφέθηκες, που προσφέρθηκες, που πέρα από λογικές και μέτρα άνοιξες της καρδιάς τα εκατοφυλλα και χάρισες το μύρο σου χωρίς δεύτερες σκέψεις κι υπολογισμούς στη ζυγαριά.
Μετά δώσε τη συγγνώμη σου, εννόησε την ειλικρινά, σε κάθε έναν που σε σταύρωσε, σε άδειασε, σε έκρινε χωρίς ποτέ να μπει έστω για λίγο στα παπούτσια που φοράς, γιατί ίσως τον στενεψαν, ίσως του φάνηκαν τρομακτικά αλλόκοτα για αυτά που είχε μάθει να βλέπει στη ζωή του πριν σκάσεις μύτη εσύ…
Κι έτσι μπορείς και γίνεται να πας στο παραπέρα που σου χρωστάς, στο πιο κει που η ψυχή σου αξίζει για να ανασάνει βαθιά ξανά, να νιώσει δικαιώμενη τουλάχιστον για τις μάχες της κατά καιρούς.
Γιατί τελικά τον μόνο που μπορείς να σώσεις, να αλλάξεις, να γιατρέψεις, να αναστήσεις είναι ο εαυτός Σου!
Με αγάπη πολλή.
Προ-ετοιμασου λοιπόν, γι’ αυτό που έρχεται.
Μην ξεχνάς πως κάθε Γολγοθάς έχει στο τέλος του μιαν Ανάσταση!
Και θα ‘ρθει…