Στο τέλος, και οι δύο ξέραμε, γιατί μας τελείωσε..

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Η διαίσθηση δεν λέει ποτέ ψέματα.
Γι’ αυτό κι αν νιώσεις ποτέ ότι κάτι δεν πάει καλά, πιθανότατα αυτή είναι και η πικρή αλήθεια.
Κάτι περίεργο συμβαίνει μέσα μας, λες και ένα μικρό κομματάκι μας είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να μας προειδοποιεί μόλις παρουσιαστεί μία ανησυχητική κατάσταση, είτε είναι επικίνδυνη για εμάς σωματικά, είτε ψυχολογικά.
Έτσι, καταλήγουμε να βιώνουμε το τέλος μία σχέσης πριν έρθει στ΄ αλήθεια.
Κάπως έτσι έγινε και με μας.
Κοίταζα μέσα στα μάτια σου και άκουγα τα λόγια σου και όσο χρόνο κι αν περνούσα κοντά σου, όταν αυτός τελείωνε αντί να με πλημμυρίζει μία ευχαρίστηση, με πλάκωνε μία απόγνωση.
Οι αποδείξεις αυτού που τόσο πολύ φοβόμουν να παραδεχτώ ήταν αραδιασμένες εκεί μπροστά μου και παρόλο που ήταν ηλίου φαεινότερη η επικείμενη ρήξη, εγώ έκλεινα σφιχτά τα μάτια και τ’ αυτιά μου και σε προσκαλούσα σε άλλη μία έξοδο, σε άλλη μία βόλτα, ευχόμενη να έχω κάνει λάθος και η άθλια αυτή στιγμή της αποχώρησης να μην έφτανε ποτέ.
Εσύ μάλλον ήξερες καλύτερα καρδιά μου.
Κάτι ήξερες που με κρατούσες σε απόσταση, κάτι ήξερες που έκανες τα αδύνατα δυνατά να με απομακρύνεις από κοντά σου, που μου δήλωσες τόσο ευθαρσώς την ανάγκη σου για να κοιτάξεις τον εαυτό σου και μόνο.
Κι εγώ κορίτσι μου κάτι ήξερα που έφυγα… Μετά από συναπτές απογοητεύσεις και πολυάριθμες στεναχώριες, μετά από κάμποσες στιγμές που με δάκρυα στα μάτια αρνήθηκα πεισματικά την αλήθεια… Επιτέλους κατάλαβα. Επιτέλους το είδα.
Είδα την ασυμβατότητα, είδα τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες και αντιδράσεις, την πλήρη και καθολική διαφορά στην αντιμετώπιση της ζωής και των προβλημάτων που προκύπτουν.
Χάιδεψα τις τραχιές άκρες της φιλίας μας που τσουρουφλίστηκε και στέγνωσε επικίνδυνα και εν τέλη το κατάλαβα. Είχε έρθει το τέλος.
Μήπως το κατάλαβες πιο γρήγορα εσύ, επειδή σου τελείωσε νωρίτερα; Επειδή εσύ, σε αντίθεση με μένα, ήξερες τί έκανες όσο ακόμα η σχέση μας γερά κρατούσε;
Ή μήπως η παντελής μου άρνηση για διαφώτιση με κατέστησε τυφλή στα γεγονότα;
Το σίγουρο ήταν πως, στο τέλος, και οι δύο ξέραμε.
Γι’ αυτό άλλωστε δεν ανταμώνουμε πια…