Στο χωρισμό κάνεις τα καλύτερα μεθύσια

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.

Ένα μήνυμα στο κινητό, ένα τηλεφώνημα διαφορετικό από τα άλλα, μια ξαφνική επίσκεψη γεμάτη σύννεφα ή ακόμα και μια εξαφάνιση για μέρες! Θα μου πεις τι είναι όλα αυτά; Είναι εκείνες οι καταστάσεις που οδηγούν στο τέλος, στο τέλος της σχέσης μας, στο τέλος του έρωτα και της αγάπης. Έτσι απλά, ο άλλος φεύγει από την ζωή μας. Άλλες φορές μας λέει το γιατί, άλλες μας γεμίζει δικαιολογίες και άλλες απλά εξαφανίζεται. Πάντα όμως μένουμε εμείς πίσω να περιμένουμε το θαύμα! Ένα θαύμα που δεν έγινε ποτέ!

Αυτές είναι οι σχέσεις, μάτια μου. Ένα ρίσκο που παίρνεις και δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Όλα είναι πιθανά αλλά εσύ θέλεις να το ζήσεις. Και μετά; Τι γίνεται μετά; Πώς να παλέψεις με τον πόνο; Πώς να καλύψεις τα ερωτηματικά; Πώς να γεμίσεις τα κενά; Πώς να ξεγελάσεις το κορμί σου που τον αναζητά; Εγώ έναν τρόπο έβρισκα πάντα. Εκείνο το ρημάδι το ποτό, που σε ξεγελάει, που σε κάνει να τιμωρείς τον εαυτό σου για ότι ζεις! Ένας χωρισμός οδηγεί στα καλύτερα μεθύσια, εκείνα που δεν τα ξεχνάς ποτέ, ακόμα και αν ξεχάσεις το πρόσωπο που σε οδήγησε σε αυτά.

Μόνη σου ή με τις κολλητές σου, σε σπίτι η σε μπαρ, συζητώντας ή απλά αγνοώντας το πρόβλημα δεν έχει σημασία! Εκείνο το ποτήρι που γεμίζει και αδειάζει και ξαναγεμίζει είναι που θα σε βοηθήσει να βιώσεις όλα τα στάδια του χωρισμού σε μία μέρα ή μάλλον μία νύχτα. Θα θυμώσεις, θα αντιδράσεις, θα προσπαθήσεις να πας παρακάτω, θα θυμηθείς, θα δικαιολογήσεις και το τέλος της βραδιάς θα σε βρει στο πάτωμα με ένα μπουκάλι αγκαλιά να κλαις και να ελπίζεις. Να ελπίζεις ότι όλα ήταν ένα όνειρο και όταν ξυπνήσεις θα δεις τα μάτια του στο πλάι σου στο μαξιλάρι.

Και το επόμενο πρωί τίποτα δεν έχει αλλάξει! Ή μάλλον όχι, θα έχουν αλλάξει πολλά! Ένας κεφαλόπονος θα κάνει την εμφάνιση του, η εικόνα σου στον καθρέφτη θα σε τρομάξει και δεν θα θυμάσαι τίποτα, μόνο έναν κόμπο θα νιώθεις στο στομάχι. Έναν κόμπο που θα σου θυμίσει ότι ο πόνος είναι ακόμα εκεί, ότι είναι όντως αλήθεια, ότι ξημέρωσε και είσαι μόνη. Είναι σαν έναν μικρό θάνατο, αυτός επέλεξε να φύγει μακριά σου και εσύ απλά περιμένεις να περάσει η μέρα με τις υποχρεώσεις της για να έρθει η νύχτα να πεις τον πόνο σου σε κείνο το μπουκάλι με το ουίσκι.

Μπορεί να είναι μια νύχτα, μια βδομάδα, ένα μήνα, είναι μια περίοδος πάντως και θα περάσει. Με οδηγό το ποτό κανείς δεν πάει πουθενά! Είναι παρέα στα δύσκολα, δεν λέω, βοηθός στο ξέσπασμα της ψυχής μας και στην παροδική αμνησία αλλά το επόμενο πρωί όλα παραμένουν στην θέση τους.

Όσο, λοιπόν, και αν σε πένθησα στα μεθύσια και στα πατώματα, ήρθε η ώρα να σε ξεπεράσω και στο φως της μέρας, αγάπη μου! Να κοιτάξω στα μάτια τον χωρισμό μας, φορώντας εκείνο το λευκό φουστάνι που μου είχες χαρίσει και να πάω μπροστά! Γιατί η ζωή κυλάει και εσύ δεν αξίζεις τόσο μαύρο!

Στην υγειά σας απανταχού χωρισμένοι, τα λέμε αύριο το πρωί!

Με καινούργια διάθεση, ξέρετε εσείς!

LoveLetters