Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Καμιά φορά, η ζωή μου μοιάζει σαν μία μεγάλη σκηνή θεάτρου.
Όλοι οι άνθρωποι, ετοιμάζονται και προετοιμάζονται για να πουν “τα λόγια τους”.
“Τις ατάκες τους”, φορώντας τον ρόλο τους, “την μάσκα τους” σωστά.
Κάνοντας ατελείωτες πρόβες πώς ακριβώς θα “τα πουν”, γιατί θα κριθούν, άλλοι από τους θεατές, άλλοι από τον σκηνοθέτη και άλλοι από τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Έρχεται και η πρεμιέρα με τα πολλά, τα έχουν μάθει-φορέσει όλα κι ύστερα, δράση.
Και μετά, το χειροκρότημα.
Για το χειροκρότημα ζει ένας ηθοποιός.
Μα έπειτα, η αυλαία κλείνει. Τα φώτα σβήνουν.
Και μένουν τα παρασκήνια.
Στην καθημερινή μας ζωή, οι άνθρωποι οι καθημερινοί, κάνουν ατέλειωτα σενάρια (πρόβες) και κουράζουν το μυαλό τους, ατέλειωτες υποθέσεις, αντί να έχουν την ψυχή, να πάνε ευθέως να ρωτήσουν, ό,τι θέλουν.
Η αλήθεια άλλωστε, δεν έχει σενάρια και πολλά μονοπάτια, είναι μία.
Κρίνονται οι σημερινοί άνθρωποι, άλλοι από άλλους (οι θεατές του θεάτρου), άλλοι απο τον Θεό τους (σκηνοθέτης), άλλοι, πραγματικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Και έρχεται μια μεγάλη τους στιγμή,
που έχουν δουλέψει πολύ και ίσως, μαζί της, έρχεται και η αναγνώριση(πρεμιέρα).
Και το χειροκρότημα (αποδοχή).
Για την αποδοχή, παίζει να ζει και να κάνει όσα κάνει ένας άνθρωπος.
Για την απ’έξω αποδοχή, που δεν μπόρεσε (ως τώρα) να βρει μέσα του.
Για την ριμάδα την αποδοχή, που δεν του δόθηκε στα παιδικά του χρόνια.
Και έπειτα, περνάει, αυτή η μεγάλη στιγμή (πρεμιέρα) και η όποια αποδοχή απ’εξω, η όποια αναγνώριση (των θεατών) τελειώνει.
Και μένουν μόνοι στο σκοτάδι (μόνοι με τον εαυτό τους), στα παρασκήνια (στο σπίτι τους).
Εκεί, στα παρασκήνια, είναι πάντα ο πιο δικός του άνθρωπος του Ηθοποιού, να του πει ένα μπράβο, μα να του πει και την πιο μεγάλη αλήθεια, να μην του χαϊδέψει τα αυτιά, γιατί θέλει ο άνθρωπός του να είναι καλύτερος την επόμενη φορά.
Στην καθημερινή ζωή, που τα παρασκήνια είναι το σπίτι μας, ο άνθρωπός μας που είναι εκεί και που περιμένει να γυρίσουμε από την μέρα μας, μικρή ή μεγάλη, είναι εκεί για να μας αγκαλιάσει και να μας καλωσορίσει, να μας φροντίσει, αλλά είναι επίσης εκεί, για να συζητήσουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, καλά και άσχημα, μαζί.
Εσύ, ποιον έχεις στα παρασκήνια της ζωής σου, που είναι πάντα εκεί, για όλα;
Πόσο τον εκτιμάς;
πόσο τον σέβεσαι;
Πόσο τον τιμάς με την προτεραιότητα που του δίνεις;
Είναι ο συμπρωταγωνιστής σου στην ζωή, μέσα και έξω από τα φώτα που διαρκούν τόσο λίγο..
ή είναι απλά ένας κομπάρσος να σου γεμίζει τα κενά;
Τί είμαστε στην καθημερινή μας ζωή;
Ηθοποιοί ή απλοί άνθρωποι;
Τροφή για σκέψη!