Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδη
Όλες τις φορές που σου μίλησα ψυθιριστά, είπα τα πιο σημαντικά πράγματα που είχα μέσα μου.
Τους μεγαλυτερους μου φόβους, όλα όσα τρέμω να αντιμετωπίσω κι όσα άσχημα μπορεί να έρθουν.
Τους στόχους που δεν πετυχαίνω πάντα κι όλο ξεκινάω απ’την αρχή με μεγαλύτερη πίστη.
Ψυθιριστά σου εξομολογήθηκα όλα όσα αγαπώ και με κάνουν να δακρύζω από συγκίνηση για την τύχη να τα έχω.
Και τις πληγές μου ψυθιριστά τις μέτρησα ένα βράδυ κρατώντας σου το χέρι ενώ κοιμόσουν. Δε ξερω αν άκουσες ποτε μόνο κάποια στιγμή μου έσφιξες το χερι και με τύλιξες ολόκληρη σαν να ήθελες να με κρύψεις στην αγκαλιά σου.
Ένας κόσμος γεμάτος από δυο δυνάμεις κι εγώ να ψυθιρίζω πως πάντα θα νικάει το καλό, για να το πιστέψω κι εγώ η ίδια.
Τις μεγαλύτερες μου χαρές και τις πιο πικρές μου στιγμές τις ψυθίσα, μη και ακούσουν και μου κλέψουν τις χαρές. Μη γίνουν οι πίκρες μου η δυναμή τους εναντίον μου.
Εγώ ψυθιριστά σου μιλώ κι εσυ σιωπηλά μ’αγαπάς.
Κι είναι άλλοτε σαν μελωδία κι άλλοτε σαν μοιρολόι, μα όλοι τους τόσο σημαντικοί, τόσο δικοί μας.
Join the discussion