Την πιο βαθιά βουτιά, την έκανα στην ψυχή μου..

Γράφει η Νατάσσα Σπύρου

Παιδί μεγαλωμένο δίπλα στη θάλασσα, στα ζόρια μα και στις χαρές σ’ αυτήν έβρισκα πάντα καταφύγιο. Αγαπημένο μου παγκάκι ένα παλιό, σχεδόν ξεχαρβαλωμένο που στέκεται ακόμα εκεί, δίπλα της απέναντι από τον ορίζοντα. Εκεί έκανα τις πιο κρυφές μου σκέψεις έδωσα φιλιά, έχυσα δάκρυα μα κυρίως έκανα την πιο βαθιά βουτιά της ζωής μου. Και αυτή ήταν στην ίδια μου την ψυχή.

Η πιο βαθιά και λυτρωτική βουτιά από όλες είναι αυτή που κάνουμε στην ψυχή μας. Μια βουτιά που μας μεταμορφώνει, μας κάνει αγνώριστους και ίσως περίεργους απέναντι σε όσους διαλέγουν να κολυμπούν στην επιφάνεια. Και δυστυχώς είναι τόσο της «μόδας» πια η επιφάνεια. Κανείς δεν εμβαθύνει σε τίποτα, μήτε σε φιλίες, μήτε σε σχέσεις, παντός είδους.

Η αλήθεια είναι πως βούτηξα για τα καλά. Ένιωσα πως έτσι έπρεπε να κάνω. Να φτάσω να ακουμπήσω με τα ακροδάχτυλά μου τον βυθό. Φοβήθηκα, ναι. Δεν ήξερα τι θα αντικρύσω και αν θα είχα την δύναμη να πάρω ανάσα και να ξαναβγώ. Δεν είχα όμως άλλη επιλογή, μα δικαιώθηκα και δικαίωσα αυτούς τους λίγους ανθρώπους που πάντα πίστευαν σε εμένα.

Πολλές φορές δεν πιστεύουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Τα πάντα λοιπόν είναι θέμα μυαλού, οπτικής, και αυτής της βουτιάς που σε αλλάζει για πάντα. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή που το μόνο εύκολο είναι να το παίξεις θύμα και να ρίξεις τις ευθύνες για ότι σου συμβαίνει στους άλλους εγώ επέλεξα να βρω τον εαυτό μου.

Να κάνω τα ξεκαθαρίσματα μου από εκεί κάτω, να πετάξω ότι με βάραινε, ότι με στεναχωρούσε και μου χαλούσε την ψυχή. Να αναλάβω ότι ευθύνες αναλογούσαν πρώτα σε μένα, να αποδεχτώ την ομορφιά της ζωής και να ζω τις στιγμές. Να διεκδικήσω με πάθος ότι αγαπούσα και να κλείσω πόρτες και παράθυρα στο ψεύτικο και το δήθεν. Έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και να ’μαι. Ξέρω πως σε πολλούς χάλασα το παραμύθι γιατί δεν δέχτηκα να παίξω τον ρόλο του κακού που τόσο πολύ σας βόλευε.

Γιατί δεν δέχτηκα να ακολουθήσω το δρόμο που προσπαθήσατε να με βάλετε ενδιαφερόμενοι τάχα για το καλό μου. Ποιοι; Εσείς που θα ευχόσασταν να μην υπάρχω καν. Δεν σας επιβεβαίωσα λυπάμαι, μα ούτε πρόκειται. Προτίμησα να αλλάξω πορεία μια και καλή και να πάρω το δρόμο που περνάει μόνο μέσα από εμένα. Από την ίδια μου την ψυχή.

Έγινα φίλη καλή μαζί της, της έδωσα χρόνο να γιατρευτεί ώστε να μπορώ να σας κοιτάζω όλους κατάματα. Δεν κρύφτηκα κάνοντας αυτή τη βουτιά, μόνο μεταμορφώθηκα. Ξέρω πολύ καλά ποια είμαι, τι θέλω, και κυρίως τι αξίζω. Τα έμαθα κρατώντας την αναπνοή μου εκεί στο βυθό της ψυχής μου που κολύμπησα πληγωμένη μα όχι σκοτωμένη. Κοιτάξτε με, είμαι εδώ.

Μιλήστε μου λίγο πιο καθαρά γιατί έμαθα να ακούω ψίθυρους ανάμεσα σε κραυγές λύκων. Πως είπατε; Άλλαξα; Μα ναι, αυτός ήταν ο σκοπός μου, και είμαι περήφανη για αυτό. Με θέλετε κακό λύκο στο παραμύθι σας; Εντάξει δεν θα σας χαλάσω το χατίρι. Έμαθα εκεί στο βυθό μεταξύ άλλων να ζω για μένα, και να κάνω μόνο ότι με κάνει χαρούμενη, χωρίς να αναλώνομαι σε μικρότητες.

Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από αυτή τη βουτιά στην ίδια μας την ψυχή. Με φόρα και μάτια κλειστά βούτηξα και αναγεννήθηκα μέσα από τον ίδιο μου το βυθό. Και είναι τόσο ωραία η θέα εκεί. Είμαι εδώ, ακόμα πιο δυνατή. Πιο σίγουρη και κυρίως ήρεμη πια. Δεν επιβάλω τίποτα σε κανέναν, ούτε καν την παρουσία μου.

Απομακρύνομαι από ότι δεν μου ταιριάζει και είναι τόσα πολλά. Και θα το ξανακάνω. Όσες φορές και αν χρειαστεί. Ξέρεις πως θα σε παίρνω μαζί μου σε κάθε βουτιά, θα σε κρατώ από το χέρι και θα σε αφήνω να ανακαλύπτεις τους θησαυρούς του βυθού μου. Γιατί οι πιο πολύτιμοι θησαυροί είναι μόνο αυτοί που μπορείς να τους μοιραστείς με όποιον αγαπάς.