Τις στιγμές σου να τις μετράς και να τις υπολογίζεις

Γράφει ο Δημήτρης Μιχελουδάκης

Όπως κάθεσαι αναπαυτικά, βρες το λεξικό της κοινής Ελληνικής. Κάπου εκεί παραδίπλα σου θα είναι. Το βρήκες; Ωραία. Τώρα πήγαινε στο «Υ» και βρες το λήμμα «υποχρέωση». Μη διαβάσεις τι σημαίνει, δε χρειάζεται. Σκίσε όλη τη σελίδα αργά – αργά, τσαλάκωσε την καλά – καλά και πέτα τη στο καλάθι των αχρήστων. Αυτό εκεί κάτω, δεξιά. Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία…

Από ‘δω και στο εξής, αφού λείπει αυτή η σελίδα και μαζί της ο βραχνάς, που λέγεται υποχρέωση, ας μη σπαταλάμε τις δικές μας στιγμές. Να ζυγίσουμε αυτές τις στιγμές όπως τους πρέπει. Το βάρος τους είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νομίζουμε, άρα φαντάζεσαι και τι αντίβαρο τους αξίζει. Μόνο αν βάλουμε απέναντι τους το σωστό αντιζύγι θα μας δείξει η ζυγαριά… ισορροπία.

Απέφυγε τη μοναξιά. Μην είσαι μόνος σπαταλώντας τις στιγμές σου με πληθώρα ανθρώπων άνευ αντικρίσματος. Ο Καβάφης μας λέει να μην εκθέσουμε τη ζωή μας στων συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ώσπου να γίνει μια ξένη, φορτική. Εγώ λέω να γίνουμε αλλεργικοί σε ό,τι ξένο, φορτικό, τοξικό, αρνητικό και άδειο. Σαν αλλεργία, που την αποφεύγουμε με μέτρα δρακόντεια. Γίνε όμως κοινωνικός με τους λίγους, μ’ αυτούς που δεν κοιτάς το ρολόι μπας και πέρασε η ώρα. Μ’ αυτούς που σε γεμίζουν και σε κάνουν να θέλεις να φαρδύνεις λίγο τη διάρκεια της παρέας τους.

Κι αν αυτοί είναι απασχολημένοι, γίνε υπερκοινωνικός με τον εαυτό σου. Δε φαντάζεσαι τι συζητήσεις μπορείς να κάνεις με σένα. Υπό μία προϋπόθεση, να είσαι παρών στην κουβέντα. Καλύτερο αντιισταμινικό για την αλλεργία είναι οι στιγμές, που δε θες να τελειώσουν. Στιγμές που γελάς χωρίς να βγάζεις σέλφι, που μιλάς αλλά όχι στο κινητό, που βλέπεις όσους αγαπάς μακριά από οθόνες μεγάλης ανάλυσης. Πριν γεράσεις, φρόντισε οι ρυτίδες σου να είναι αναμνήσεις δικών σου στιγμών. Να έχουν το δικό σου αποτύπωμα τα αυλάκια τους. Φρόντισε να θες να τις κοιτάς στον καθρέφτη. Αριβεντέρτσι.

Πηγή