Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Τους φίλους μας τους αγαπάμε και τους προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Είναι ο θησαυρός μας και νιώθουμε τυχεροί που τους έχουμε στη ζωή μας.
Μιλάω για τους αληθινούς φίλους. Τους πραγματικούς και δυσεύρετους.
Αυτούς που τη χαρά σου τη νιώθουν δική τους. Που χαίρονται στ’ αλήθεια μαζί σου και όχι για το “θεαθήναι”.
Ο καρδιακός φίλος θα χαρεί για σένα ακόμα και όταν η ευτυχία σου ξεπερνάει τη δική του. Αντίθετα ο δήθεν φίλος δε θα χαρεί αν είσαι καλύτερα από εκείνον.
Ο αληθινός φίλος θα είναι δίπλα σου όταν θελήσεις έναν ακροατή για να ανοίξεις την ψυχή σου. Θα είναι εκεί για να μην νιώθεις μόνος.
Δε θα σε εκμεταλλευτεί, δε θα σε ειρωνευτεί, δε θα σε υποτιμήσει.
Θα σου πει “τα στραβά σου”, αν χρειαστεί, αλλά θα είναι για το καλό σου.
Δε θα σε χειριστεί όπως τον βολεύει, ούτε θα σκεπάσει τη φωνή σου με τη δική του.
Είναι ο φίλος που ακούει και στο “αδερφός”.
Είναι λαχείο οι φίλοι μας γι’ αυτό κι εμείς τούς φερόμαστε ανάλογα.
Τους σεβόμαστε και μαζί τους πορευόμαστε!
