Τους ανθρώπους της ζωής μου θα ‘θελα να τους κρατήσω…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι όλοι τελικά, περαστικοί από την ζωή μας;
Σχέσεις κι έρωτες, φιλίες και γνωριμίες; Μπαίνουν, αγγίζουν, φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους τα σημάδια τους;

Άλλοι μπαίνουν σαν ευλογία κι άλλοι σαν ένα μάθημα για περαιτέρω ανάλυση;
Κάποιοι μπαίνουν και γίνονται στήριγμα. Σου δίνουν την ψευδαίσθηση της «παντοτινής παρουσίας τους», κάποιοι δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές σου και βγάζουν από μέσα σου άλλες φορές τον άγγελο κι άλλες το διάβολο.

Τα πάντα έχουμε μέσα μας άλλωστε. Και το καλό και το κακό. Και το καλύτερο και το χειρότερο.

Είναι όλα εμπειρίες που σε τοποθετούν στο χώρο και στον χρόνο. Σε ωριμάζουν και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κι εσύ. Σε φέρνουν στο σημείο να αποφασίσεις κατά πόσο τους θες ή όχι στην ζωή σου.
Είναι εκείνοι που τους αναζητάς σε ένα internal joke γιατί μόνο εσείς μπορείτε να γελάσετε με αυτό. Είναι εκείνοι που σου λείπουν και τους αναζητάς.
Τους θες.
Και μετά θυμάσαι. Μετά γυρνάνε όλα στην μνήμη σου.
Και τότε αποφασίζεις πως δεν χωράνε να ξαναμπούν στον μικρόκοσμό σου.
Δε χωράνε εκείνοι στον μικρόκοσμό σου ή δε χωράς εσύ στο δικό τους.
Σε απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσες.
Στάθηκαν «λίγοι» μπροστά σε αυτό που θέλησες από εκείνους.
Ή μπορεί να στάθηκες εσύ «λίγος» μπροστά στις προσδοκίες τους.

Πρόδωσαν ή προδώθηκαν. Πλήγωσαν ή πληγώθηκαν. Πούλησαν ή πουλήθηκαν.

Είναι μια φωτογραφία που θα δεις στο κινητό σου και θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Θα θυμηθείς. Θα νοσταλγήσεις. Και στο τέλος θα μείνεις με αυτό το τσίμπημα μέσα σου. Αυτό το αγκάθι που πονάει. Κι ας είναι γλυκός πόνος.
Είναι οι άνθρωποι που θα θυμάσαι πάντα τα αστεία και τα γέλια σας. Τα δάκρυα και τις ατελείωτες κουβέντες σας. Άνθρωποι που τα έφερε έτσι η στροφή της ζωής να δεις ή να δουν ένα κακό πρόσωπο. Κι όμως, δεν θα πάψουν ποτέ να ζουν μέσα στις στιγμές και στις μνήμες σου.

Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να τους κρατήσεις;
Μήπως δεν προσπάθησες αρκετά να μείνεις στην ζωή τους;
Μήπως έπρεπε να προσπαθήσεις πιο πολύ για να τους συγχωρέσεις;
Να περπατήσεις μαζί τους την δύσκολη διαδρομή της συγχώρεσης και να τους κρατήσεις στην ζωή σου.

Γιατί να σου λείπουν τόσο αυτοί οι άνθρωποι;
Γιατί να τα φέρει έτσι η ζωή;
Γιατί η ζωή έχει κακό συνήθειο να ανταποδίδει συμπεριφορές. Βασίζεται σε ένα περίεργο δούναι και λαβείν. Κάτι παίρνει, κάτι επιστρέφει και εσύ μένεις να προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις το μήνυμα.
Κι εσύ γιατί τους αναζητάς αφού είναι κεφάλαια κλεισμένα;
Γιατί τους αναπολείς;
Γιατί καλώς ή κακώς το παρόν και το παρελθόν δεν διαχωρίζονται. Ξέρουν που ανήκει το ένα και πού το άλλο αλλά και πάλι, ανακατεύονται, μπερδεύονται, γίνονται κάποια στιγμή ένα και επαναδιαχωρίζονται.

Εκείνοι που θα μείνουν, είναι εκείνοι που θα δώσουν μάχη για σένα. Είτε θα πρέπει να τους συγχωρέσεις είτε θα πρέπει να σε συγχωρέσουν.
Και μέσα από την μάχη, αν αντέξετε, θα γίνεται ένα και αδιαίρετο. Δεν θα μπορεί τίποτα να σας διαχωρίσει.
Η μάχη, τα σημάδια που θα μείνουν από την μάχη, θα είναι εκείνα που θα σας κάνουν ένα. Είναι εκείνα που θα σας κρατήσουν.
Ή που θα σας διαλύσουν.

Πείσμα και επιμονή.
Θέληση και αφοσίωση. 
Συγχώρεση και κατανόηση.

Μαγικές λέξεις στην ουσία των σχέσεων.

LoveLetters