Το απωθημένο σου θα γυρίσει στις πιο ήρεμες στιγμές

Γράφει η Ελεονόρα Κοκκίνη

Τελικά τι είναι το απωθημένο; Αντιστοιχεί σε πρόσωπα ή μήπως σε καταστάσεις και στιγμές; Μπορεί ένα απωθημένο να περιλαμβάνει και τα δυο; Είναι δουλειά του μυαλού ή της καρδιάς;

Ο «ορισμός» είναι καθαρά υποκειμενικός, χωρίς όρια και μ’ ένα κοινό σημείο πάντα. Είναι σίγουρα κάτι που θέλησες πολύ, που πόθησες αλλά δεν μπόρεσες να το αποκτήσεις ή και να το ζήσεις στο βαθμό που επιθυμούσες.

Αφού λοιπόν χρηστεί επίσημα και ως «απωθημένο», μπαίνει στη σφαίρα του ανεκπλήρωτου, όπου και θα κλειδωθεί, εκπαιδεύοντας σιγά-σιγά τον κάτοχό του να ζει με αυτό. Πώς μπορεί όμως το καταχωνιασμένο αυτό απωθημένο να έρθει πάλι στην επιφάνεια;

Μια λέξη, μια παρουσία, ένα άγγιγμα ή ένα τραγούδι είναι ικανά να ξυπνήσουν τα πιο βαθιά και καλά κρυμμένα απωθημένα. Μια ανάμνηση μπορεί να ταράξει την ηρεμία που έχει καταφέρει κάποιος να χτίσει και να τα αναποδογυρίσει όλα.

Είναι γεγονός πως όταν έρθει η παραίτηση, από οποιαδήποτε διεκδίκηση, και απομακρυνθείς από το στόχο σου, η «μοίρα» το φέρνει κοντά σου. Ό,τι σταμάτησες να κυνηγάς και να προσπαθείς να κατακτήσεις «νιώθει» την απουσία σου και σε αναζητά.

Και σε βρίσκει. Αλλά σε βρίσκει την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που έχει ξεχαστεί τόσο πολύ και εσύ έχεις ηρεμήσει από το σαράκι που σ’ έτρωγε όσο δεν εκπληρωνόταν τα όνειρά σου. Σε βρίσκει απροετοίμαστο γι’ αυτήν την εισβολή με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις αρχικά να είναι μηχανικές και σαστισμένες.

Δεν ήσουν έτοιμος να ξυπνήσεις πάλι ξεχασμένα αισθήματα και σκουριασμένες σκέψεις. Δεν είχες στο πρόγραμμα να βιώσεις ξανά ό,τι προσπάθησες να ξεπεράσεις. Πες μου αλήθεια. Πώς το υποδέχεσαι; Ανοίγεις την πόρτα, αφήνεσαι και ζεις από την αρχή όσα ένιωσες ή γυρνάς την πλάτη σου και συνεχίζεις τη ζωή που έχτισες;

Η επιλογή του καλωσορίσματος θα αναπτερώσει ελπίδες και θα φουντώσει την προσμονή για την εκπλήρωση όλων όσων στερήθηκες την τελευταία φορά. Όσα δεν έζησες και όσα δεν πρόλαβες να πεις θα βιαστείς να τα πραγματοποιήσεις, με τη λογική και το μέτρο να είναι απόντες.

Στην αρχή όλα είναι αποδεκτά, αλλά το πιο πιθανό είναι πως αυτή η «μανία» να ζήσεις όσα δεν έζησες φέρει δυσάρεστα αποτελέσματα. Η πίεση, όσο διακριτική κι αν ήταν στο ξεκίνημα, δε θα αργήσει να κάνει αισθητή την παρουσία της με τις εντάσεις και τα ξεσπάσματα να είναι μονόδρομος. Το τέλος πλησιάζει και θα πρέπει να το δεχτείς. Έχεις συμπληρώσει τα κενά που είχες και η λογική σου θα πρέπει να λειτουργήσει και να σε συνεφέρει. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να προχωρήσεις τη ζωή σου και να κλείσεις το κεφάλαιο αυτό και μαζί του όποιο απωθημένο είχες.

Απ’ την άλλη μεριά τώρα έχεις την επιλογή να μην ανοίξεις καν αυτή την παρένθεση. Μόλις εμφανιστεί ξανά το απωθημένο σου και «απαιτήσει» την προσοχή σου, μαζεύεις όλο το θάρρος σου και τη δύναμή σου και απλά κλείνεις την πόρτα. Γυρνάς τη πλάτη σου και απελευθερωμένος από κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα κρυμμένο, συνεχίζεις πιο ανάλαφρος την πορεία σου. Τα ‘χεις βρει με τον εαυτό σου και η επιβεβαίωση έρχεται με αυτή την επιλογή. Δεν αλλάζεις δρόμο, ούτε τα σχέδια σου για το παρελθόν. Τα βήματα σου συνεχίζουν την πορεία τους χωρίς οπισθοχωρήσεις.

Τελικά όλα είναι μια ιδέα. Και το «απωθημένο» μια ιδέα είναι που σου κόλλησε στο μυαλό. Τίποτα παραπάνω. Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν δε θα συνωμοτήσει. Όταν χαλαρώσεις και αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν ήρεμα, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Όποιος κι αν είναι αυτός. Κάθε επιλογή κρύβει το ρίσκο της, αλλά μη ξεχνάς πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.