Το μόνο που σου κράτησα, είναι που με άφησες να φύγω

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.

Ήθελες ή όχι να με αδειάσεις και το πέτυχες..
Ένα “δεν ξέρω”, σε εσωσε!
‘Ενα “δεν ξέρω”, με επνιξε.
Με κοιτάς που σε κοιτάω;
Σε κοιτάω μα δε σε βλέπω!
Δε μπορώ..
Το βλέμμα μου κενό..
Αποκοσμο και ξένο!
Κλείνοντας την πόρτα έκλεισε και η δική μου
Το νιώθω ήδη..
Έτσι πολεμανε τα φαντάσματα τελικά;
Θυσιαζοντας κάτι δικό τους;
Αναιμακτα δε γίνεται!
Ναι αλλά..
Δεν έχει αλλά, έπνιξα και το παράπονο πλέον..
Βρήκα τις απαντήσεις μου όμως..
Ελπίζω να πήρες τις δικές σου..
Πάμε ξανά;
Δε γίνεται δεν μπορείς..
Πάμε ξανά αλλά ο καθένας μόνος.
Πόσες αρχές μπορεί να κάνει κανείς με το ίδιο άτομο;
Όσες σου επιτρέπεις..

Οι δικές μας τελείωσαν πριν καν αρχίσουν..
Πριν τεθεί το ερώτημα όλα ήταν προτετελεσμενα..
Δεν ήθελα να το δω..

Τι χρώμα έχει το τέλος;
Κάτι από ουράνιο τόξο με δικά του χρώματα, με δικούς του όρους..
Έχει κάτι από χαρολύπη, κάτι αποχρώσεις νεκρής γης εκείνες τις καφεπρασινες, γκρι από μουντές μέρες, λίγο φως από καλοκαίρι, αέρα και μωβ ενός πάθους που έσβησε νωρίς..

Έχει και άσπρο όμως με λίγες μαύρες κηλίδες, της ελπίδας η οποία έπρεπε να λερωθει να χάσει κάτι, προθυμα να δώσει κάτι δικό της ενώ ήξερε το τέλος..

Καιρό τώρα είχε προκαθοριστει.
Δε σου κρατώ κακία δε μπορώ..
Εγώ άλλωστε δέχτηκα να παίξω το ρόλο που μου έδωσες.
Είσαι μικρός και γω μεγάλωσα απότομα.

Και δε μου πάνε οι μελλοδραματισμοι.
– Τικ τικ
– Δε μπορώ να γυρίσω να σε δω.

Και να το κάνω δε θα μαι πια η ίδια.
Δε θέλω να το δεις αυτό στα μάτια μου.
Τελικά το είδες κι ας φρόντισα να μη με κοιτάξεις καταματα.
-Παρά έφυγες.
Μίλια τρέχω με χίλια.
Ξέρεις αν βάλεις τον εαυτό σου μπροστά ότι το έκανες εσύ το κακό, ο ίδιος, τότε μπορείς να φύγεις πραγματικά.

Το περίεργο είναι ότι ούτε με μένα τα χω.
Όχι ακόμη..
Έφυγες μια ώρα αρχυτερα μου είπες.
Κι ήδη άργησα το ξέρεις.
Έπρεπε να φύγω από καιρό.

Φεύγοντας, δε θα σου πω να μην παίζεις με τους ανθρώπους γιατί εγώ με έπαιξα, αλλά δε με έχασα..
Θα σου πω μόνο να προσέχεις, σε αγαπώ.
-τικ τικ
-Ποια είσαι πάλι εσύ; Η ελπίδα!

Υ.Γ. Το μόνο που σου κράτησα είναι που με άφησες να φύγω

LoveLetters