Το φόβο τον νικάς κοιτώντας τον στα μάτια.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι κάποιες μέρες που δεν θα ‘θελες να είχαν ξημερώσει.
Είναι εκείνες τις μέρες που θα ήθελες να είχες μείνει στο κρεβάτι σου και να μην κουνηθείς μέχρι το σύμπαν να ηρεμήσει μαζί σου και να μαζέψει στο χρονοντούλαπο εκείνο το νοερό τεφτέρι των αμαρτιών της ζωής σου.

Κι όμως.
Η μέρα ξημέρωσε, κι από την πρώτη καλημέρα της ξεκινάς να ξεχρεώνεις αμαρτίες, μην σου πω να δίνεις και προκαταβολή για τις επόμενες που θα κάνεις.

Κι η μέρα περνάει κι εσύ δεν έχεις κάνει τα «κλασικά».
Δεν έχεις μπει σε κανένα από τα social media accounts σου, δεν έχεις μάθει, δεν έχεις ακούσει. Κι όταν πια το κάνεις, περνάει από μπροστά σου μια είδηση.

Έκτακτη λέει, κάτι γίνεται στο Παρίσι λέει. Είναι σοβαρό λέει.

Ναι εντάξει, μόνο που σήμερα, στα σοβαρά μετράει μόνο το δικό σου «δράμα».
Είναι Παρασκευή βράδυ, κι αντί να είσαι σε κάνα σινεμά, για φαγητό ή έστω στο σπίτι σου, είσαι κάπου που δεν επέλεξες να είσαι και δοκιμάζονται όλες οι αντοχές και οι δυνάμεις σου. Άρα τι μας λένε για το Παρίσι νυχτιάτικα… προέχει το δικό σου «δράμα».

Ή μήπως όχι;

Η ώρα περνάει και το «κάτι γίνεται στο Παρίσι» παίρνει υπόσταση.
Οι πληροφορίες μαζικές, οι αριθμοί τεράστιοι για να τους πιστέψεις.

Ξαφνικά το «εκεί» που είσαι, δεν έχει σημασία. Διαβάζεις, ακούς, αρχίζεις να συνειδητοποιείς.

Σε μια rock συναυλία, σε ένα εστιατόριο, στο δρόμο, στο γήπεδο.

Σε όλα αυτά, θα μπορούσες να είσαι κι εσύ.
Είναι Παρασκευή βράδυ. Και οι Παρασκευές τα βράδια, κάπως έτσι περνάνε συνήθως.

Μόνο που αυτή η Παρασκευή δεν έχει τίποτα το συνηθισμένο.

Παγωμάρα. Μούδιασμα. Φόβος.

Ιστορίες που γίνονται γνωστές μια μια μέσα από τις ειδησειογραφικές σελίδες, μαρτυρίες, λέξεις που όλες συνοψίζονται σε μια σκέψη.

Θα μπορούσα να είμαι εγώ.

Ένα σφίξιμο στην ψυχή. Όχι στο στομάχι, όχι στην καρδιά. Στην ψυχή.

Το μακρινό, έγινε οικείο.
Ο τρόμος απέκτησε όνομα και το χειρότερο, βρήκε που κρυβόμασταν και που κρύβαμε τα όνειρά μας κι απέκτησε και διεύθυνση. Ήρθε στην γειτονιά μας.

Κλείνω τα μάτια για λίγο και σκέφτομαι τους τελευταίους μήνες.
Πόσο πέρασε από τον Aylan; Πόσους νεκρούς γράφει σήμερα η θάλασσα του Αιγαίου;
Στην Τεχεράνη λέει 40 και το αεροπλάνο την περασμένη εβδομάδα;
Και στο Παρίσι;;;
Γιατί μέτρησε το Παρίσι τόσο πολύ;

Γιατί άγγιξε την κανονικότητα της ζωής μας.
Δεν χτυπήθηκε ένας στόχος. Δεν χτυπήθηκε ένα σύμβολο. Χτυπήθηκε η κανονικότητα της ζωής μας.
Χτυπήθηκε η στιγμή που είναι οικεία σε όλους μας.
Μια συναυλία που όλοι ανέβαζαν φωτογραφίες, έκαναν check ins και για λίγο, όταν μπήκαν μέσα με τα όπλα οι εκτελεστές, νόμιζαν πως ήταν κομμάτι του show.
Χτυπήθηκε μια συνηθισμένη μέρα, σε μια συνηθισμένη στιγμή, σε μια συνηθισμένη διαδικασία. Σε κάτι που όλοι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι εκείνη την στιγμή.

Αυτό είναι που βάρυνε μέσα μας και άνοιξε την πόρτα στον φόβο να μπει και να μείνει.

Και τον φόβο, τον νικάς, κοιτώντας τον στα μάτια.
Τον κοιτάς, του χαμογελάς και αν επιμείνει, του βγάζεις την γλώσσα και δεν του κρύβεσαι.

We’ll always have Paris, τα μάτια της Ιγκριντ την ώρα που κλείνει το βιβλίο ενός έρωτα.
Το λευκό κρασί στην Pont D’Alexandre μέσα στο καταχείμωνο. Η Κυριακή το μεσημέρι στην Μονμάρτη ποζάροντας σε ένα πορτρέτο που θα κουβαλάω πάντα σε κάθε μετακόμιση.

Αυτό είναι το Παρίσι μου και δεν θα γίνει ποτέ το σκοτάδι μου.

Την απάντηση στον φόβο την έδωσαν οι ίδιοι οι Γάλλοι βγαίνοντας στους δρόμους αντί να κρυφτούν. Τον φόβο τον κοιτάς στα μάτια. Γιατί κακά τα ψέματα, είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα που ελάχιστα ορίζουμε γιατί ελάχιστα γνωρίζουμε.

Βρες αντίδοτο στο φόβο. Φτιάξε μνήμες, χτίσε στιγμές και μην του αφήσεις χώρο να φτιάξει ρίζες. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και το μυαλό σου χωρίς κουτάκια ασφαλείας. Σε όλα, άφηνε μια χαραμάδα.. μια χαραμάδα για γνώση, μια χαραμάδα για ενημέρωση χωρίς να είναι έτοιμη, επεξεργασμένη και ήδη μασημένη για να την καταπιείς απλά. Μια χαραμάδα για να ελπίζεις και να ζήσεις, όχι απλά να επιβιώσεις.

Μάζεψε το δαχτυλάκι που επιδεικτικά κουνάς στον άλλο, κρύψε και το θρηνόμετρο και ασχολήσου με την ουσία της ζωής σου.

Το χαλί σηκώθηκε απότομα και έβγαλε στην επιφάνεια ότι κρύβαμε από κάτω χρόνια τώρα.
Το χαλί σηκώθηκε κι οι σκελετοί βγήκαν από τις ντουλάπες μας.

Τώρα θα ζήσουμε και μαζί με όλες τις άλλες μάχες που δίναμε μέχρι τώρα, μαζί με όλα τα άλλα, θα έχουμε κι άλλη μια μάχη.

Να νικάμε το φόβο, κάθε μέρα.
Να τιμάμε τον θάνατο, με ζωή!

LoveLetters