Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Φοβήθηκες, έφυγες, έτρεξες με ορμή να τα ισοπεδώσεις όλα.
Προσπάθησες, ξανά και ξανά, έφαγες τα μούτρα σου, σκίστηκες σαν ύφασμα στα σύρματα που πήγες να πηδήξεις για να σωθείς καθώς βρέθηκαν στο διάβα σου, μπήκε μέσα σου ο διάολος, έβαλες στο κρανίο σου αγκάθια, πόνεσες και πήρες την καρδιά σου στα χέρια με φόβο να την κρατήσεις γερά γιατί δονούνταν τόσο πολύ που θα γλιστρούσε, θα έπεφτε, θα την έχανες διάολε, μα την έπιασες, την κράτησες γιατί λέει την αγαπάς.
Λέει και γέλασαν όλα τα λόγια του πλανήτη γιατί μόνο όταν έφευγε νοιάστηκες μην πέσει, μην χαθεί μια για πάντα, μόνο τότε πήρες πρέφα πως το τέλος είναι τόσο κοντά που σου παίρνει τα μαλλιά από τη δύναμη που φυσάει ο άνεμος. Το φύσημα του φευγιού σε ξύπνησε, εκείνο που έμπαινε στα αυτιά σου και σου σφύριζε να ξυπνήσεις, εκείνο που σου χάιδευε τη μούρη και σε ξύπναγε από το λήθαργο που είχες πέσει, εκείνο που σου έδιωχνε το σάλιο και έκανε τη γλώσσα σου ξερή από την αγωνία, την αγωνία του φευγιού αγάπη μου, εκείνου που δεν έχει γυρισμό, που σε έχει αποχαιρετήσει πριν ακόμα καταλάβεις το τέλος, το τέλος που είναι μια ανάσα από την φτέρνα σου, εκείνο το λίγο πριν περάσει και σου γλύψει το δέρμα, το δέρμα που ανατρίχιασε λίγο πριν το φευγιό.
Κατάλαβες φίλες μου; Ξύπνα, έστω λίγο πριν, έστω.
Λίγο πριν, λίγο πριν το φευγιό!
