Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν μπορείς να ικανοποιείς τους πάντες. Όχι δεν είσαι τηγανητή πατάτα.
Σε άλλα νέα, τα πιο προσωπικά μου, ομολογώ πως από πολύ μικρή ηλικία αντιμετώπιζα την εξής δυσκολία: Πίστευα πως το σωστό εκ μέρους μου ήταν να έχω όλους τους ανθρώπους τριγύρω μου ικανοποιημένους. Βλέπε οικογένεια, φίλους αλλά και γνωστούς. Μάλιστα, μέχρι σχετικά προσφάτως βαθιά μέσα μου πίστευα πως μπορώ να τα καταφέρω ούτως ώστε να πάω κόντρα σε αυτή τη δυσκολία μου. Γιατί περί δυσκολίας πρόκειται και είναι από εκείνες που σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα όρια σου.
Στην πραγματικότητα είναι ένας κωμικοτραγικός φαύλος κύκλος. Ένας φαύλος κύκλος που μόνο αλτρουιστικός δεν θα μπορούσε να ονομαστεί, καθώς φλερτάρει έντονα με τις εσωτερικές ανασφάλειες του εαυτού σε συνδυασμό με την κατά κύριο λόγο ‘επικίνδυνη’ συνήθεια του να θέλεις να είναι όλοι γύρω σου ευχαριστημένοι. Όλοι, εκτός από εσένα. Αφού είναι φυσικό επακόλουθο να νιώθεις μη ικανοποιημένος στη προσπάθεια σου να νιώσουν όλοι οι άλλοι και για εσένα.
Βλέπεις το να προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους πάντα μου φανέρωνε κάποιο νόημα. Μάλλον είχε γίνει υποσυνείδητα και ο αυτοσκοπός μου. Και αυτό γιατί όταν κατάφερνα να αναδείξω το πιο πλατύ χαμόγελο του άλλου, αυτομάτως η δική μου εσωτερική ικανοποίηση χαιρόταν ακόμα πιο πολύ. Και κάπως έτσι έμαθα, μεγάλωσα και εν τέλει διδάχθηκα να δρω στη ζωή μου. Και πραγματικά μου έκανε καλό εφόσον όλες τις φορές αισθανόμουν υπέροχα. Μέσα στο πλήθος των αναγκών, των ‘θέλω’ και των προβλημάτων των άλλων όμως, δεν θα σου κρύψω πως δεν υπήρξαν λίγες οι φορές που έχασα την πραγματική αξία. Δηλαδή εμένα.
Άρχισα να καταλαβαίνω πως πίσω από αυτή την επιθυμία μου τελικά κρύβονταν άλλες, βαθύτερες ανάγκες. Ανάγκες αποδοχής, ανάγκες ψυχολογικής επιβίωσης και πάνω από όλα ανάγκη για προσπάθεια να πράττω πάντα το σωστό. Άραγε τι είναι πιο σωστό όμως; Να μη σκέφτομαι πολλές φορές τι θέλω εγώ αλλά πρώτα τι επιθυμεί ο άλλος; Να σπεύσω με ταχύτητα φωτός να ανακαλύψω τι συνέβη σε εκείνον που πληγώθηκε κι ας μην έτρεξε και ο ίδιος για εμένα την ώρα που το χρειαζόμουν; Γιατί και εν τέλει για ποιόν; Για την καθαρή συνείδηση, τη δική μου ναι. Και λοιπόν; Που πήγε το κυρίαρχο ενδιαφέρον για τον εαυτό μου; Mάλλον περίπατο παρέα με το ενδιαφέρον για τους λεγόμενους ‘’άλλους’’.
Είμαι σίγουρη πως κάτι αντίστοιχο συχνά συμβαίνει και σε σένα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι που συμβαίνει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στη δυσκολία μας να ξεχωρίζουμε και να διακρίνουμε. Να διακρίνουμε ποια πρόσωπα αξίζουν τον χρόνο, την προσπάθεια και την ατόφια αγάπη μας και τελικά ποια όχι. Γιατί πρέπει επιτέλους να μπούμε στη θέση του πρωταγωνιστή στη ζωή μας. Πρέπει να μπούμε πάνω από όλους και από όλα, αν φυσικά επιθυμούμε να έχουμε πιο υγιής και λειτουργικές σχέσεις με τους άλλους και φυσικά με τον εαυτό μας.
Η δική μου ιστορία αυτά μου έδειξε και αυτά σου περιγράφω. Το τι είναι σωστό ή λάθος θα το κρίνεις εσύ. Το αν υπάρχει σωστό και λάθος επίσης θα το κρίνεις εσύ. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε και αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες. Και είναι εντάξει αυτό. Γιατί ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να σε βοηθήσω να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να γίνεις ένας εγωιστικός άνθρωπος, αλλά πως θα καταφέρεις να ”ταΐσεις’’ το εγώ σου, πριν σκεφτείς να ”ταΐσεις’’ όλους τους υπόλοιπους, αδιαφορώντας για την δική σου πείνα.
Να νοιάζεσαι για τους άλλους, ναι. Να ψάχνεις τρόπους για να τους κάνεις ευτυχισμένους. Ιδιαιτέρως εκείνους που πάση θυσία αγωνίζονται και για το δικό σου καλό. Να αδιαφορείς για το ‘’τι θα που οι άλλοι’’. Οι άλλοι άλλωστε πάντα κάτι θα βρουν να πουν και εσύ δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο για να τους ακούσεις, εκτός και αν αξίζουν να βρίσκονται κοντά σου. Εκτός και αν αξίζεις και εσύ με τη σειρά σου να νιώθεις τυχερός που βρίσκεσαι δίπλα τους. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αρκούν στα αλήθεια για δέκα, κι ας σου ήρθε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή όνομα αυτή τη στιγμή στο μυαλό.
Α, και για να μη το ξεχάσω: Πίστεψε με πως όσοι σε αγαπούν πραγματικά σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι. Αντίθετα, όσοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σε χωρέσουν σε “πολυφορεμένους” κανόνες, τότε δεν σε αγάπησαν μάλλον ποτέ. Ούτε και κατάλαβαν (δυστυχώς για εκείνους) το υπέροχο μεγαλείο της ψυχής σου που ελεύθερα θέλησες να τους προσφέρεις. Εκείνοι έχασαν λοιπόν έναν υπέροχο άνθρωπο. Και εσύ; Εσύ μπορείς απλά να προχωρήσεις!