Τώρα πια κι ένα βήμα κοντά σου, είναι μεγάλος κόπος

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.

Δε ξέρω τι ρόλο παίζεις τελικά στη ζωή μου.
Βασικά δε ξέρω τίποτα.
Γενικά είσαι πολύ καλός στο να υποδύεσαι ρόλους.
Άραγε δε μπερδεύεσαι ποτέ εσυ;
Εμφανίζεσαι απο το πουθενά πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Δε σε κάλεσα ρε άνθρωπε.
Παραδέχομαι ότι δεν έχεις φύγει τελείως απο μέσα μου αλλά δεν σε ζήτησα κιόλας.
Δεν μου έλειψες.
Τι να μου λείψει;
Το δήθεν ενδιαφέρον σου; Τα τυπικά φιλιά σου; Το βλέμμα σου κολλημένο στο ρολόι;
Πάντα ανυπομονούσες να φύγεις.
Δε θέλω να σε ξαναβάλω στη ζωή μου, είσαι πολύ μακριά πλέον και μου είναι μεγάλος κόπος να κάνω έστω και ένα βήμα προς το μέρος σου.
Σταμάτα να χτυπάς κουδουνάκι κάθε φορά που πλησιάζεις δεν υπάρχει άλλο έλεος εδώ για εσένα.
Γελοιοποιείσαι καλέ μου και γελάνε και οι πέτρες.
Εσύ ο σκληρός και αδιάφορος, μοιάζεις να παρακαλάς για λίγη σημασία.
Ξεχνάς ότι όταν την είχες τη κλώτσησες  σχεδόν με μίσος.
Μια φορά στο τόσο λοιπόν θέλεις να μου υπενθυμιζεις ότι υπάρχεις αδιαφορώντας για τα δικά μου θέλω.
Κάνε μου τη χάρη και παίξε αλλού το φθηνό σου θέατρο, εγώ το ακριβό πλήρωσα.
Κορόιδο πιάστηκα.
Έρωτας λίγος ήσουν και λίγος θα παραμείνεις.
Θεατρίνος κακός.
Άνθρωπος μισός.

LoveLetters