Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Κάπου στην Τσιμισκή, απόγευμα Τρίτης, εγκλωβισμένη στην κίνηση της Θεσσαλονίκης, πτώμα από την κούραση της δουλειάς, με το κινητό να χτυπάει σαν αλαφιασμένο και εγώ να θέλω να σταματήσω το αμάξι, να ανέβω στο καπό και να ουρλιάζω σαν τρελή.
Ναι, αυτό ακριβώς αισθανόμουν εκείνη την μέρα. Δεν ήξερα που θα ξεσπάσω, δεν ήξερα ποιος με είχε φτύσει αλλά ήταν μια πολύ κακή μέρα. Μου είχαν κλέψει την τύχη, δεν εξηγείται διαφορετικά, έλεγα στην μάνα μου στο τηλέφωνο. Ένα από τα πολλά άσκοπα τηλεφωνήματα ήταν και το δικό της! Να μην ξεχάσω να πάρω τα τάπερ με τα φαγητά που μου έστειλε από την θεία. Μόνο αυτό μου έλειπε τώρα, σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Το φανάρι ανάβει και επιτελούς ξεμπλοκάρω από την κίνηση και το φως στο τούνελ για το σπίτι μου, αρχίζει να αχνοφαίνεται. Επιτακτική ανάγκη ένα ζεστό μπάνιο και η ησυχία του σπιτιού μου.
Αυτήν την ησυχία χαλάει ο ήχος του τηλεφώνου μου για άλλη μια φορά. Το μήνυμα της ακύρωσης του ραντεβού από τον Κώστα που για άλλη μια φορά έχει κάτι πιο σημαντικό να κάνει, έρχεται να συμπληρώσει το καρέ. Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω!!!
«Δεν την παλεύω ρε φίλη», της στέλνω στο inbox και σε ένα μισάωρο είναι και οι τρεις στην πόρτα μου. Με την αγαπημένη μας σοκολατόπιτα στο χέρι και τα χαμόγελα τους να γεμίζουν το σπίτι και την καρδιά μου. Μοιράζομαι μαζί τους το δράμα μου και κείνες με κοροϊδεύουν, με βρίζουν που ανέχομαι ακόμα τον Κώστα και με αναγκάζουν να ετοιμαστώ γιατί μας περιμένει άγρια νύχτα.
Έτσι ξαφνικά και απλά λοιπόν, όλα αλλάζουν. Τα νεύρα φεύγουν , τα δάκρυα γίνονται γέλια και τα προβλήματα ψιλά γράμματα. Μαγεία; Μπα, φιλία θα την έλεγα!
Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα σοβαρά, στα γελοία, στα επαγγελματικά, στα ερωτικά πάντα εκεί! Όλες μαζί! Η μία να κρατάει το χέρι της άλλης, να γελάμε με τα χάλια μας και να κλαίμε με τις χαρές μας.
Λίγο ποτό, λίγο θάλασσα και τους φίλους μας! Αυτό λέω εγώ μετά από κάθε μπόρα που ξεπερνάμε όλες μαζί!
Γιατί τελικά, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, όλα είναι καλύτερα με φίλους!