Χίλιες φορές να πέφτεις κάτω παρά να πέφτεις έξω

Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου

Η ζωή μας είναι μια αλυσίδα από πτώσεις και ανόδους. Πέφτεις, χτυπάς, ματώνεις, πληγώνεσαι, ξανασηκώνεσαι. Και πονάει πολύ η άτιμη η πτώση. Ραγισμένες καρδιές, χτυπημένη αυτοπεποίθηση, πληγωμένα όνειρα. Κι όμως βρίσκεις τη δύναμη, σφίγγεις τις γροθιές σου μέχρι τα νύχια σου να ματώσουν την παλάμη σου και ξανασηκώνεσαι.

Κι είναι κάποιες φορές που αδυνατείς, που δεν μπορείς άλλο, ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις. Θες να μείνεις εκεί κάτω που έπεσες και να μη κουνήσεις ούτε το δαχτυλάκι σου, κουράζεσαι, εξαντλείσαι. Και είναι εντάξει. Μείνε εκεί, ξεκουράσου, πάρε μια ανάσα μέχρι να ξαναβρείς τη δύναμη να κάνεις ένα βήμα, ένα τόσο δα βήμα που θα σου δώσει την ώθηση να σταθείς και πάλι στα πόδια σου.

Τι γίνεται όμως όταν αντί για κάτω, πέφτεις έξω; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκες, είτε λέγεται σύντροφος, είτε φίλος, είτε οτιδήποτε άλλο, σε απογοητεύσει; Τι κάνεις όταν διαπιστώσεις πως ήταν λίγος; Πως τα λόγια και οι υποσχέσεις ήταν μόνο αυτό; Από εκεί πως ξανασηκώνεσαι;

Κι όταν αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά και σιγά σιγά χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, και αναγκάζεσαι να κλειστείς στο κλουβί σου, πως επανέρχεσαι; Επανέρχεσαι άραγε ποτέ πλήρως; Η απάντηση είναι πως όχι.

Γιατί κάθε φορά που κάποιος σου λέει «εγώ θα είμαι εδώ για σένα» και στην πρώτη δυσκολία γίνεται λούης, κάθε φορά που θα αθετήσει υποσχέσεις, κάθε φορά που θα σε δει στα πατώματα αλλά δε θα κάνει κάτι για αυτό κι ας μπορεί, θα παίρνει μαζί του κι ένα κομμάτι της πίστης που είχες στο ανθρώπινο είδος. Την πίστη σου στη φιλία, στη συντροφικότητα, στην αγάπη.

Κι όταν θα του λες το πρόβλημά σου και θα έχει πάντα βαρύγδουπες εκφράσεις και τσιτάτα να σου πει, όπως «έλα ρε, εμείς μάθαμε να παλεύουμε» ή «δε μασάμε, ξανασηκωνόμαστε», αλλά από πράξεις μηδέν, τόσο θα απογοητεύεσαι.

Και μπορεί να μη πεις τίποτα, μπορεί για άλλη μια φορά να κάνεις τον χαζό, όμως το σφίξιμο στην καρδιά σου είναι εκεί και θα παραμείνει να σου θυμίζει πως καλύτερα να πέφτεις κάτω, γιατί εκεί στηρίζεσαι μόνο σε σένα να ξανασηκωθείς, παρά να πέφτεις έξω για κάποιον ή κάποια που εμπιστεύτηκες και έβαλες στη ζωή σου.