Όλοι ξέρουν τι θα πει “ενσυναίσθηση”, λίγοι την νιώθουν όμως..
Γράφει ο Libertatem ExAnimo
Ψάχνεις να βρεις που έχεις κάνει το λάθος. Ψάχνεις, ψάχνεις, μέχρι που ανακαλύπτεις ότι φταίει κάτι που έχεις παραπάνω από κάποιους άλλους ανθρώπους. Φταίει, η πιο όμορφη λέξη. Φταίει, το πιο ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά ταυτόχρονα και το πιο επικίνδυνο. Φταίει, αυτή η λέξη, που όταν την λες είσαι περήφανος που υπάρχει, αλλά όταν την έχεις μέσα σου τρομάζεις από την επικινδυνότητα που κρύβει.
Δεν είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι και αυτή όμορφη, αλλά ο κίνδυνος της είναι επιλογή σου. Την αγάπη την προσφέρεις και κάποιες φορές νικάει τους λογικούς και δημιουργεί εμπειρικούς ανθρώπους του για “πάντα”. Του ήρεμου, γλυκού, ανατριχιαστικού για πάντα. Όμορφη νοσταλγία. Αλήθεια, ξέρεις τι είναι ενσυναίσθηση; Όλοι ξέρουμε, αλλά δεν την νιώθουμε όλοι.
Κάποιες φορές από τον πόνο θα ήθελα να είμαι σας εσάς που απλά την ξέρετε σαν λέξη. Ενσυναίσθηση, την κουβαλάς μέσα σου, έχει ξυράφια και σκίζει την σάρκα σου εσωτερικά. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι πληγές σου αργούν να επουλωθούν, ξανά περνάει το ξυράφι από πάνω τους και αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Οκ, το παραδέχομαι, δεν είναι το λάθος που ψάχνω, αλλά αυτή σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις κάνει λάθος και κάποιες άλλες φορές ότι είσαι εσύ το λάθος.
Και αφού μεγάλωσα και βλέπω την ψυχή μου κουρασμένη από της απορίες της ζωής και αφού ζούμε στο “έτσι είναι η ζωή”, αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα βήμα για να σε πλησιάσω. Όχι, δεν ελπίζω να μου λυθεί καμία απορία. Όμως, ξέρω πως αυτή η ψυχή που τώρα είναι κουρασμένη, εσύ με τα φτερά που θα της δώσεις, θα μπορέσει να πιάσει τα αστέρια που πεθαίνουν για μία διαδρομή πριν σβήσουν, πριν γίνουν σκόνη. Τα αστέρια που μόνο τα βράδια μπορείς να τα δεις, τα βράδια που κοιτάς ψηλά, για μία ανάσα που θα σου δώσει ελπίδα για την επόμενη μέρα.
Αφιερωμένο..