Όσο θα μπορώ να σε δω εντός μου, δεν θα γίνουν οι ρωγμές κομμάτια.

Γράφει ο GA.NF

Πλησιάζει η μέρα..
Πού είσαι; Γιατί δεν με βοηθάς;
Κάποτε κάναμε ανταλλαγή. Σου έδινα τα πόδια μου, για να τρέξει το μυαλό σου κι εσύ μου έδινες τη σοφία σου για να έχει δύναμη η καρδιά μου.
Πού είσαι;
Κοντεύουμε δυο χρόνια.
Δυο χρόνια και ότι ρωγμές έχει η καδιά, δεν φτιάχνει.
Μόνο βαθαίνουν, όλο και περισσότερο.
Φοβάμαι.
Βλέπω τις ρωγμές να αρχίζουν να παίρνουν σχήμα κι όσο βαθαίνουν θα γίνονται κομμάτια.
Γιατί με άφησες; Ποιος θα μου την φτιάξει πάλι; Ποιος θα μου την κρατήσει ολόκληρη;
Μου έλεγες ότι οι ρωγμές είναι η ομορφιά της καρδιάς, αρκεί να μείνουν πάντα ρωγμές.
Πού είσαι;
Μου είχες υποσχεθεί πως δεν θα την αφήσεις να γίνει κομμάτια.
Εγώ, είμαι εδώ.
Σου είχα υποσχεθεί να είμαι πάντα τα πόδια σου.
Ακόμα τρέχω. Ακόμα πάω εκεί που ταξίδευε το μυαλό σου.
Όχι, δεν γίνεται να κουραστώ.
Όσο θα μπορώ να σε βλέπω εντός μου, θα τρέχω για να σε ταξιδεύω.
Εσύ, γιατί κουράστηκες;
Γιατί με εγκαταλείπεις;
Ποτέ, όσο θα μπορώ να σε δω εντός μου, δεν θα γίνουν οι ρωγμές κομμάτια.
Πονάει.
Σιγά σιγά, καρδιά μου σε χάνω..