Όταν ακολουθείς το «θέλω» είναι πράξη επανάστασης, πια!

Γράφει η Σοφία Δέδε

Γεια.
Αναρωτήθηκα αν το 1602 τον Αμλετ τον απασχόλησε το δίλλημα να ζει κάνει ή να μην ζει ,σήμερα ο William Shakespeare τι δίλλημα θα έδινε στον ήρωα του;
Ίσως να του έδινε το: Να κάνω αυτό που πρέπει ή να κάνω αυτό που θέλω;

Πρέπει. Θέλω!
Αυτή η πάλη μέσα μας. Μια μάχη αμφιβολίας και αμφισβήτησης.
Ένα «πρέπει» πεποιθήσεων , στερεοτύπων, ηθικών υποχρεώσεων, φορτωμένο ιστορία.
Ένα «πρέπει» που αρμόζει στην περίπτωση.
Ένα «πρέπει» λογικό και τέλειο σε αντιδιαστολή με ένα «θέλω» συναισθηματικό και ατελή.
Ένα «θέλω» που επιθυμεί να αποκτήσει, να κάνει κάτι στο σήμερα, στο τώρα.
Ένα «θέλω» που χρειάζεται.

Ας επιστρέψουμε στον ηρώα μας το 1602.
Για τον Άμλετ, η εκδίκηση για την δολοφονία του πατέρα του τίθεται υπό έλεγχο και αμφισβήτηση σε αντίθεση με τον Ορέστη που αποδέχεται το ηθικό του χρέος να το κάνει.
Ο William Shakespeare αφήνει τον Άμλετ γυμνό και εκτεθειμένο σε έναν ψυχικό και ηθικό κλονισμό αβεβαιότητας για το αν πρέπει να κάνει την «πράξη» που του έχει ανατεθεί γιατί προφανώς δεν θέλει. Γιατί για τον Αμλετ ακόμα και η εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του, αν και ιερή, δεν αποκτά την αξία της απόλυτης αλήθειας.

Στο 2023 ίσως κάπως έτσι να μοιάζει και η εσωτερική μας μάχη ανάμεσα στα πρέπει που έχουμε κοινωνικοθρησκευτικά μυηθεί και στα θέλω μας που πηγάζουν από αυτό που έχουμε για εσωτερική μας αλήθεια.
Αν δούμε την ουσία θα ανακαλύψουμε ένα μικρό θησαυρό.
Ίσως να μην χρειαζόμαστε το πρέπει όταν ζούμε με την ελευθερία να είμαστε όπως θέλουμε.
Ίσως χρειαζόμαστε το πρέπει όταν αυτό που θέλουμε περιορίζει την ελευθερία του άλλου.

Ίσως τελικά η επανάσταση να μην είναι στα διλλήματα :
«Να ζει κανείς ή να μην ζει;» ή «Να κάνω αυτό που πρέπει ή να κάνω αυτό που θέλω;»
Η επανάσταση να κρύβεται στο να έχουμε τη γενναιότητα και το σθένος να δίνουμε με θάρρος τις μάχες μας για την ελευθερία τόσο της δικής μας ζωής και ψυχής όσο και των άλλων.