Όταν εσύ κι εγώ, θα είμαστε έτοιμοι να το ζήσουμε.

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου 

Πάντα σ’ αγαπούσα, πάντα η καρδιά μου ήταν δοσμένη σε εσένα, με όλο της το είναι, με όλη τη δύναμη που της είχε απομείνει. Ήταν πάντα δική σου, να την κάνεις ό, τι εσύ θες, να την πάρεις και να την πετάξεις, να την ποδοπατήσεις ή να την αγαπήσεις.

Κι εσύ πάντα επέλεγες να με κομματιάζεις, να παίρνεις τα κομμάτια που με τόσο κόπο σου είχα δώσει και να τα κάνεις φύλλο και φτερό, να με αδειάζεις και να με αφήνεις πάντα στο περιθώριο, πάντα σε ένα μετέωρο γιατί και ένα για πόσο.

Πάντα εγώ να πληγώνομαι και να σπάω, πάντα εσύ να μένεις ολόκληρος και ακέραιος. Και εγώ εκεί, σε μια γωνίτσα πεταμένη, να παρακαλάω για μερικά ψίχουλα αγάπης, μερικά κομμάτια από το είναι σου. Πάντα ξεχασμένη και πάντα στο περίμενε. Πόσο κρατάει το για πάντα άραγε;

“Κι όπως φοβάμαι μην το δεις, εσύ μην φοβηθείς, στα ψεύτικα κλειδώνομαι”
Σε έχω απέναντι μου, σε κοιτάζω και ξέρω πως για πρώτη φορά μπορώ να σου πω τα πάντα, να ανοίξω την καρδιά μου και να σου απλώσω όλο μου το είναι μπροστά σου.

Ξέρω πως είναι η στιγμή μου, εκείνη που τόσο καιρό περίμενα, εκείνη που ονειρευόμουνα για χρόνια. Και όμως, κοιτάω στα μάτια σου και κολλάω, το στόμα δεν βγάζει μιλιά και με έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Προσπαθώ να αρθρώσω λέξεις, να φτιάξω έστω μία πρόταση και οι μυς του προσώπου μου αρνούνται να συνεργαστούν.

Σε κοιτάω τώρα ακόμα πιο έντονα από πριν και σε βλέπω, σε βλέπω πραγματικά για αυτό που είσαι, Και πλέον ξέρω πως την στιγμή που θα ανοίξω το στόμα μου και όλα εκείνα τα ανείπωτα θα ξεχυθούν σαν άγριο ποτάμι μπροστά σου, εκείνη θα είναι η ίδια στιγμή που θα σε χάσω.

Εκείνη την στιγμή θα το βάλεις στα πόδια και θα λυγίσεις μπροστά στο μέγεθος των συναισθημάτων που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις. Κι όπως φοβάμαι μην το δεις, εσύ μην φοβηθείς, στα ψεύτικα κλειδώνομαι, αλλάζω λοιπόν έκφραση και φοράω ένα πελώριο χαμόγελο.

Ξεκινάω μία συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, για πράγματα που δεν ενδιαφερόμουν να συζητήσω ούτε στο ελάχιστο. Μα προτιμώ να μιλώ μαζί σου για ανούσια και μικρά και να σε έχω δίπλα μου, παρά να σε τρομάξω με κάτι πιο μεγάλο από εσένα και να σε χάσω οριστικά.

Κάποια μέρα ίσως, όταν κι εσύ και εγώ θα είμαστε έτοιμοι για ό, τι ακολουθήσει.