Γράφει ο Μόντε Κρίστο
Για ακόμα μια φορά στη ζωή μου το άκουσα αυτό: να χωρίσουμε και να μείνουμε φίλοι. Όσες φορές και να το ακούσω, ποτέ δεν θα το καταλάβω. Πως ζητάς κάτι τέτοιο; Πως μπόρεσες να σκεφτείς κάτι τέτοιο; Πως σου πέρασε από το μυαλό ότι εγώ θα μπορούσα να το δεχτώ.
Στο ξεκαθάρισα από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε. Πως ότι και να γίνει, όταν θα χωρίσουμε, τέλος. Οριστικό και αμετάκλητο.
Δεν μπόρεσα να βρω έναν λόγο γι’ αυτό που μου ζητάς. Πιστεύεις ειλικρινά ότι δύο άνθρωποι που έχουν ζήσει τόσα πολλά, που έχουν νιώσει τα πιο δυνατά συναισθήματα του έρωτα και της αγάπης, μπορούν απλά ένα πρωί να πούνε ”από δω και πέρα θα είμαστε φίλοι;”. Μπορείς να με δεις φιλικά; Μπορείς να διαγράψεις όλα όσα ζήσαμε και να πείσεις τον εαυτό σου ότι είμαστε απλά φίλοι; Ότι δεν αισθανθήκαμε, δε ζήσαμε, δεν νιώσαμε κάτι παραπάνω όλο αυτό το διάστημα που είμαστε μαζί; Ή είσαι μεγάλη υποκρίτρια ή μεγάλη ψεύτρα.
Γιατί εγώ αγάπη μου ποτέ δεν θα μπορέσω να σε δω φιλικά. Ποτέ δεν θα μπορώ να σε κοιτάξω και να βλέπω σε σένα μια απλή φίλη. Να είμαι δίπλα σου και να μη νιώθω μια τεράστια και άσβεστη επιθυμία να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω παθιασμένα και να κάνουμε έρωτα. Έρωτα γεμάτο πάθος όπως αυτόν που ζήσαμε και νιώθαμε μέχρι χτες. Και που εσύ μου ζητάς τώρα να ξεχάσω. Να διαγράψω.
Νομίζεις θα είναι εύκολο να σε ακούω να μου μιλάς για τους επόμενους έρωτές σου; Για τις επόμενες σχέσεις σου; Να σε βλέπω ερωτευμένη με άλλον ή και πληγωμένη, να έρχεσαι κλαίγοντας στην αγκαλιά μου και να μου μιλάς για όποιον σε πλήγωσε, όταν εγώ δεν το έκανα ποτέ; Και δεν ήθελα ποτέ να σου συμβεί κάτι τέτοιο; Εγώ, πίστεψέ με, θα υποφέρω περισσότερο από εσένα. Και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Πόσο μάλλον να μπω σε μια τέτοια διαδικασία.
Δεν θέλω να σκεφτώ όμως ότι όλο αυτό το κάνεις για να μη μείνεις ποτέ μόνη. Ότι είσαι τόσο εγωίστρια που για να έχεις πάντα κάποιον να σου ικανοποιεί τις ανασφάλειες και τις συναισθηματικές σου ανάγκες, θέλεις να δεχτώ εγώ να μείνουμε φίλοι. Να είμαι πάντα εκεί για σένα αλλά εσύ αλλού. Τόσο σαδιστικά. Τόσο άρρωστα μέσα σου. Και δεν σκέφτεσαι το πώς θα αισθάνομαι εγώ, αρκεί εσύ να είσαι συναισθηματικά καλυμμένη. Και μπορεί και ερωτικά όποτε εσύ το θελήσεις.
Όσο και να επιμένεις όμως, εγώ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το δεχτώ. Δεν μπορώ να ζω και να σε βλέπω με άλλον. Δεν μπορώ να ακούω τις στιγμές σου με αυτόν ούτε να σε στηρίζω στις άσχημες καταστάσεις σου. Θέλω να προχωρήσω τη ζωή μου όπως μου αξίζει και όχι να είμαι η καβάτζα σου. Μη μου ζητήσεις ,λοιπόν, πάλι να μείνουμε φίλοι.
Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο ζω. Ακολούθησε τον δρόμο σου και εγώ τον δικό μου. Γιατί ότι και να γίνει, φίλοι εμείς οι δύο, δεν θα υπάρξουμε ποτέ.
