Από τη ζωή, παίρνουμε αυτό που διεκδικούμε με ψυχή!
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Πληγώνουν οι άνθρωποι. Πληγώνουν και απογοητεύουν. Ελαττωματικά ανθρώπινα όντα όλοι μας, που προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να τα καταφέρουν μέσα στις μέρες που περνούν. Όμως, αλήθεια, δεν είναι τόσο οι άνθρωποι που μας απογοητεύουν, όσο οι προσδοκίες μας γι’αυτούς.
Πόσοι από εμάς βρίσκουμε βρίσκουμε πως οι πιο ουσιαστικές ιστορίες κρύβονται στη θλίψη; Πόσοι από εμάς, άραγε, περιμένουμε να καταρρεύσουν τα πάντα γύρω μας, ώστε να βρούμε δύναμη και να αλλάξουμε σελίδα; Κακά τα ψέματα, η ευτυχία δεν ήταν ποτέ τόσο εφικτή όσο φάνηκε. Και οι άνθρωποι έχουμε μάθει να βρισκόμαστε σε μία διαρκή αναμονή για το κακό που έρχεται μετά από κάθε ευτυχισμένη στιγμή. Είναι σαν ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, ο οποίος μας κάνει να πιστεύουμε πως οι χαμηλές προσδοκίες μας αποτραβούν από την απογοήτευση, παραβλέποντας πως, ταυτόχρονα, μας αποτρέπουν να πιστεύουμε στην ευτυχία.
Έτσι τα χρόνια κυλούν, με εμάς, τους απλούς ανθρώπους, να νομίζουμε πως ελέγχουμε το παιχνίδι της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας. Είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για το χειρότερο και όταν αυτό έρχεται, δεν έχει καμία επίδραση πάνω μας. Άλλωστε, πώς μπορείς να κάψεις κάποιον που έχει φροντίσει να τυλιχτεί με πάγο; Δεν μπορείς να πονέσεις κάποιον που είναι ήδη μουδιασμένος. Δεν μπορείς να σπάσεις κάποιον, που αποφάσισε να σκορπίσει τα κομμάτια του από πριν.
Πρόκειται για μία τελείως αρνητική αυτοαποκαλούμενη προφητεία, κάτι σαν τον περιβόητο Νόμο της Έλξης. Τη στιγμή που μέσα μας πιστεύουμε πως όλα θα καταρρεύσουν, γινόμαστε αυτόματα ένα ντόμινο. Όταν πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να βασιστούμε σε κανέναν γύρω μας, δημιουργούμε υποσυνείδητα τοίχους. Μα, κάποτε, πρέπει να καταλάβουμε πως εκεί έξω υπάρχει μία ευτυχισμένη μεσότητα, που ίσως να μην πιστεύει στο “και έζησαν αυτοί καλά..”, μα στηρίζεται στην ισορροπία.
Ένα άτομο, που δε στηρίζεται σε κανέναν, ζει σ’ένα μοναχικό κόσμο. Και, να ξέρεις, πως η ανεξαρτησία δεν έχει καμία σχέση με τη μοναξιά. Μπορούμε σίγουρα να αφήσουμε τους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μας, χωρίς να τους αφήσουμε να αποτελέσουν ολόκληρο τον κόσμο μας. Μπορούμε να πιστεύουμε, χωρίς να εγκαταλείψουμε τη δύναμή μας. Πολλές φορές το μοναδικό άτομο πάνω στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτό δεν είναι ανθρώπινο.
Ναι, οι άνθρωποι πληγώνουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να απογοητεύουν, θα εξακολουθούν να ξεχνούν και να εγκαταλείπουν, μα αυτό δεν πρέπει να μας καθορίζει. Το μόνο που μας καθορίζει είναι η αντίδρασή μας σε αυτό και ο τόπος με τον οποίο ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Εξάλλου, δεν σου είπε κανείς, πως επειδή είσαι καλός άνθρωπος, θα πάρεις το καλό πίσω. Δεν παίρνουμε πάντοτε αυτό που μας αξίζει, αλλά αυτό που διεκδικούμε.
Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός και, πώς να το κάνουμε, δεν μπορούμε να διαβάζουμε το μυαλό των ανθρώπων. Πολύ περισσότερο σήμερα, που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να φυλακίζουν τη σκέψη τους και να μη μιλάνε για αλήθειες. Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουμε την ευτυχία μας και την ευημερία μας, είναι να πιστέψουμε σε αυτά, βασιζόμενοι στον εαυτό μας και στη δική του αλήθεια.
Είσαι αυτός που είσαι χάρη σ’εσένα.